Τρίτη 8 Δεκεμβρίου 2015

Εδώ ο κόσμος καίγεται… τα αρχαία μας μάραναν. Είναι έτσι;



Ήμουν σχεδόν  βέβαιος ότι το θέμα της αρχαιολογικής συλλογής δεν αφορά τους πολλούς. Ίσως για το διατυπώσω καλύτερα, δεν τους ενεργοποιεί αντανακλαστικά.  Ειδικά αυτή την εποχή,  στην οποία ο καθένας κοιτά να σώσει το σπίτι του και να βγάλει όπως όπως την καθημερινότητά του, η διάσωση ή όχι της αρχαιολογικής συλλογής φαντάζει ως ζήτημα πολυτέλειας στο μυαλό των περισσοτέρων. Σε ποιον δεν πέρασε η σκέψη «με αυτά θα ασχολούμαστε μωρέ; Εδώ έχουμε τόσα προβλήματα σοβαρά να λύσουμε».

Αυτή όμως που με εξέπληξε ομολογώ, ήταν η στάση των περισσότερων από εκείνους οι οποίοι μέσα από κάποια επίσημη θέση ή επειδή έτσι διατυμπανίζουν θέλουν να διαδραματίζουν ρόλο στην τοπική μας κοινωνία. Τσιμουδιά. Καμία αντίδραση. Μούγγα στη στρούγκα το λένε αλλιώς στο καφενείο.  Για να λέμε  όμως και την αλήθεια βέβαια ποιος από όσους από εμάς ασχολούμαστε με τα κοινά, δεν ξέρουμε πάνω – κάτω τι ρόλο παίζει ο καθένας. Αυτό περιμέναμε;

Απλά, με το ζήτημα της αρχαιολογικής συλλογής ο ρόλος ορισμένων αποκαλύφθηκε, καθώς ανερυθρίαστα αποφάσισαν να τηρήσουν σιγή ιχθύος, γιατί αυτό επιτάσσει το μικρό τους συμφέρον.

Aς μην ασχολούμαστε όμως με όσους έχουν τα δικά τους συμφέροντα. Γιατί ως απλοί δημότες (εκεί θέλω να κατατάσσω τον εαυτό μου)  πρέπει να βλέπουμε μακριά ποιο είναι το συμφέρον της πόλης μας. Το δικό μας το μακρινό αύριο λοιπόν,  μπορεί και σίγουρα επηρεάζεται σε ένα βαθμό, από μια μικρή, αδιάφορη κατά την κρίση μας πράξη σήμερα, όπως αδιάφορο φαντάζει τους περισσότερους το κλείσιμο της Αρχαιολογικής Συλλογής.

 Ο Δήμος Αχαρνών, το Μενίδι, είναι καταχωρημένο στη συνείδηση των περισσότερων ως η πόλη της εγκληματικότητας. Η πόλη της υποβάθμισης. Αυτό δεν αλλάζει χωρίς στρατηγική μακροπρόθεσμη.
Έχουμε λοιπόν, ορισμένα στοιχεία όμως που μας καθιστούν μοναδικούς τους Αχαρνείς. Στοιχεία που μπορούν να συνθέσουν το παζλ της αλλαγής αρκεί από αυτό το παζλ να μην αφαιρούμε κομμάτια.  Η Αρχαιολογική Συλλογή είναι ένα από αυτά και οφείλουμε να την έχουμε κορώνα στο κεφάλι μας. Γι αυτό και θα την υπερασπιστούμε.


Παρασκευή 23 Οκτωβρίου 2015

Σου οφείλω μία συγγνώμη… (1)


Ήταν χτες μεσημέρι. Μόλις είχε σταματήσει η μεγάλη νεροποντή. Βρισκόμουν στη Δημοκρίτου και ήθελα να περάσω κάθετα τη Δεκελείας με κατεύθυνση τις γραμμές. Το νερό στο μισό μέτρο ορμητικό στη Δεκελείας. Σταμάτησα με  το αυτοκίνητο σκεπτόμενος αν πρέπει να περάσω. 

Στα δευτερόλεπτα που είχα σταματήσει, ένας παππούς, μου χτυπάει το τζάμι. Το ανοίγω. "Μήπως πηγαίνεις προς το σταθμό με ρωτάει;" Του απαντάω καταφατικά. "Ελα, θα σε πάω εγώ" .

Ο παππούς λεβεντάνθρωπος  γύρω στα 85. Όμως η φωνή του ήταν  τρεμάμενη. Είχε πάει το πρωί στο 1ο ΚΑΠΗ στην Πλατεία και γύριζε σπίτι του. Στο δρόμο τον έπιασε η βροχή. Τη Δεκελείας δεν μπορούσε να την περάσει και περίμενε να βρεθεί κάποιος να βοηθήσει.

Του άνοιξα την πόρτα στο αυτοκίνητο και αφού πήρα απόφαση να διασχίσω κάθετα τη Δεκελείας ξεκινήσαμε προς το σταθμό. Στη διαδρομή προσπαθούσα να καταλάβω που ακριβώς μένει. Η φωνή του έτρεμε ακόμα. Μου εξηγούσε, με τρόπο που όμως  δεν έβγαινε νόημα. Μασούσε τα λόγια του.  Τον είχε κυριεύσει άγχος και πανικός. Δεν θυμόταν ακριβώς. Σταμάτησα στην άκρη. Προσπάθησα να τον ηρεμήσω. Μετά από περίπου ένα τέταρτο αναμονής και εκφράσεων χωρίς λογική ροή, σε μια αναλαμπή του, μου λέει οδό και αριθμό.

Ο παππούς, ο κ. Γιώργος, ήρθε στο Μενίδι πριν 40 χρόνια και έφτιαξε την οικογένειά του. Πριν 2-3 χρόνια έχασε την κυρά του όπως μου είπε στη διαδρομή. Το ‘λεγε με πολύ καημό. Μαζί με το άγχος του από όσα πέρασε λόγω της βροχής τα συναισθήματα που μου δημιουργούσε ήταν πολύ βαριά.

Αφού θυμήθηκε εν τέλει που μένει τον μετέφερα στο σπίτι του. Τον άφησα. με μια στιγμιαία έκφραση ανακούφισης. 

Από χτες όμως δεν μου φεύγει από το μυαλό ο κ. Γιώργος.  Γιατί, με έκανε ακόμα μια φορά, σε πολύ πιο έντονο βαθμό να ρωτώ τον εαυτό μου τι μπορούσα ή τι μπορώ να κάνω για αυτή την πόλη και δεν το έκανα.

Δεν το κρύβω ότι πολλές φορές έχω σκεφτεί «αυτό θα μπορούσε να γίνει με άλλο τρόπο, ή αυτό δεν έγινε ενώ έπρεπε να γίνει».

Έχω τη συνείδηση μου καθαρή ότι ποτέ δεν προέταξα το προσωπικό συμφέρον και αυτό είναι η σφραγίδα μου για όσους με τίμησαν 2 φορές ως εκπρόσωπό τους.  Όμως για όλα αυτά που θα μπορούσαν  να γίνουν λίγο διαφορετικά ή πιο αποτελεσματικά,  ελέγχομαι καταρχάς από μένα τον ίδιο. Δε χρειάζομαι τρίτους.

Οφείλω λοιπόν ένα μεγάλο συγγνώμη στον κ. Γιώργο τον λεβέντη, που τον είδα να μετρά τη λεβεντιά του με το φόβο και στο πρόσωπο του λέω  συγγνώμη σε κάθε πολίτη των Αχαρνών γιατί ίσως κάποια πράγματα να γινόντουσαν καλύτερα.  Δεν έχει σημασία που είμαι μέλος της αντιπολίτευσης. Το καλό της πόλης δεν κοιτάει παρατάξεις.

Υ.γ.: Παρακολουθώ κάθε φορά με πολύ ενδιαφέρον τις αντιδράσεις του κόσμου στα μεγάλα αρνητικά γεγονότα της πόλης μας. Οργή, κατηγορίες, μαύρο χιούμορ, προτάσεις, κακή ενημέρωσης. Όλα αυτά συνθέτουν ένα σκηνικό που δε βοηθάει. Γιαυτό ετοιμάζω τη σειρά 2 του «Σου οφείλω μία συγγνώμη..» που κοιτάει την αλήθεια την οποία πρέπει να την ξέρουμε ως κάτοικοι.



Παρασκευή 3 Ιουλίου 2015

Αμ, έλα που δεν είναι το ευρώ το πρόβλημα…


Σε αυτή τη δίνη των ημερών, έχουμε κληθεί όλοι μας να διαλέξουμε ο καθένας, τη μια όχθη του ποταμού. Καλούμαστε να πούμε ΝΑΙ ή ΌΧΙ σε ένα ερώτημα που δυστυχώς μόνο όσοι το συνέταξαν το καταλαβαίνουν και εν τέλει να πούμε ΝΑΙ ή ΟΧΙ στο ευρώ.

Έχω καταλήξει όμως με όση λίγη γνώση ή μικρή πείρα μπορώ να διαθέτω, ότι τελικά η ζωή μας και η συνέχεια μας ως λαού και κράτους δεν μπορεί να είναι αποτέλεσμα ενός μονοδιάστατου και ψευδεπίγραφου ερωτήματος που θέτει μια κυβέρνηση ή ακόμα και ενός σαφέστερου ερωτήματος περί Ευρώ ή Δραχμής.

Πόσο αληθινό όμως μπορεί να είναι τελικά το ερώτημα ότι για τη σημερινή κατάσταση φταίει το Ευρώ και οι Ευρωπαίοι; 

Το πρόβλημα δυστυχώς είναι πολύπλοκο, βαθύτατα κοινωνικό και πολιτικό με ρίζες τουλάχιστον στα 40 χρόνια μεταπολίτευσης. Είναι ζήτημα νοοτροπίας βάσει του τρόπου με τον οποίο μεγάλωσαν και γαλουχήθηκαν όλες οι γενιές αυτά τα χρόνια.

Τόσα και τόσα συνέβησαν, τα οποία όλοι τα ζήσαμε και τα γνωρίζουμε αλλά φαίνεται να τα προσπερνάμε. Διογκωμένο δημόσιο, κακοδιαχείριση, ανοργανωσιά, μίζες, κακές υπηρεσίες στους πολίτες, πάταξη κάθε προσπάθειας επιχειρηματικότητας, γραφειοκρατία, κακός συνδικαλισμός, κλειστά επαγγέλματα, μονοπώλια, ζημιογόνες δημόσιες και δημοτικές επιχειρήσεις για το βόλεμα κομματικών στρατών. Σπατάλες και μόνο σπατάλες. 

Μήπως τελικά οι άφρονες πολιτικές δεκαετιών τόσο με τη δραχμή όσο και με το ευρώ, ΔΗΛΑΔΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΣ ΝΟΜΙΣΜΑΤΟΣ φταίνε που φτάσαμε εδώ; Μήπως το νόμισμα είναι απλά ένα εργαλείο;

Το πλήρωμα του χρόνου  ήρθε, γιατί για όλες τις παραπάνω πρακτικές κάποτε θα υπήρχε ένας τέλος. Νομοτελειακή εξέλιξη ή απλά μαθηματικά είναι αυτό.  Αυτό το τέλος ήρθε μαζί με την  λιτότητα των μνημονίων. Αυτή η 5χρονη μνημονιακή εμπειρία βασίστηκε με ευθύνη των κυβερνήσεων σε άκρατες φορομπηχτικές πολιτικές και ελάχιστες πραγματικές μεταρρυθμίσεις. 

Όμως το ζητούμενο των μνημονίων στο τέλος, βασίζεται σε μια απλή εξίσωση που θα έπρεπε να την εφαρμόζουμε από συστάσεως του κράτους. Θα σπαταλάς όσα παράγεις. Τώρα, με τα μνημόνια σπαταλάμε πολύ λιγότερα γιατί στην εξίσωση πρέπει να προσθέσουμε και την επιστροφή στους δανειστές αυτών που τους χρωστάμε.

Κοντολογίς, η ύπαρξη της Ελλάδας εντός της ευρωπαϊκής οικογένειας δεν είναι ζήτημα μόνο που έχει να κάνει με το νόμισμα. Είναι αναγκαία η ύπαρξη της Ελλάδας μέσα σε ένα πλαίσιο κανόνων λειτουργίας που δεν θα επιτρέπει την αναπαραγωγή των πολιτικών που μας έφεραν εδώ. Αυτό το πλαίσιο μόνο η Ευρώπη μπορεί να το προσφέρει και ας φαίνεται σήμερα να έχει χάσει τον προσανατολισμό της.

Σε προσωπικό επίπεδο αν υπήρχε τρόπος να μου εγγυηθεί κάποια αόρατη δύναμη ότι η ελληνική πολιτική (και οι εκπρόσωποί της) και η ελληνική κοινωνία θα έβαζε κανόνες που δεν θα επέτρεπαν να επαναληφθούν όσα ζήσαμε τα τελευταία 40 χρόνια  δεν θα είχα πρόβλημα ακόμα και αν πηγαίναμε σε δικό μας νόμισμα.  Όμως τίποτα δεν δείχνει να είναι έτσι τα πράγματα.

Ακόμα και σήμερα ο λαός μέσα στη δυστυχία του γίνεται μέτοχος υποσχέσεων για επιστροφή στην ευμάρεια. Ε αυτό δεν μπορεί να γίνει. Τουλάχιστον για τα επόμενα χρόνια. Τόσο δύσκολο είναι να μας πουν την αλήθεια;

Πέμπτη 12 Μαρτίου 2015

Τη χρειαζόμαστε τη δημοτική αστυνομία;


Δεν ξέρω αν η νέα κυβέρνηση στο πλαίσιο της επιστροφής όλων στο δημόσιο συμπεριέλαβε και τη Δημοτική Αστυνομία, βάζοντάς την και αυτή στον κουβά.

Έστω και έτσι όμως, πιστεύω ακράδαντα ότι ο κάθε Δήμος, πολύ περισσότερο ο δικός μας  Δήμος Αχαρνών, χωρίς τη Δημοτική Αστυνομία είναι κουτσός. Η επιλογή να παύσει αυτό το σώμα η προηγούμενη κυβέρνηση ήταν πέρα για πέρα λάθος.

Το υποστηρίζω αυτό με την εμπειρία, του ότι ως διοίκηση του δήμου πέσαμε πάνω στην αλλαγή. Είδα το πριν, είδα και το μετά. Στο μετά, η αυθαιρεσία χτύπησε κόκκινο. Μα στη στάθμευση, μα στην αφισορρύπανση, μα στις κατασκευές, παντού.

Σε πολλούς τομείς λοιπόν ο Δήμος είχε και έχει παντελή αδυναμία ελέγχου.
Τώρα που υπάρχει η προοπτική επιστροφής, η Δημοτική Αστυνομία πρέπει να οφείλει να στηρίξει με κάθε τρόπο το καλύτερό της πρόσωπο. Είναι η μεγάλη ευκαιρία να επιστρέψει  ως σώμα, βοηθός του πολίτη, έχοντας όμως την έξωθεν καλή μαρτυρία. Δεν αρκεί εγώ, ως αντιδήμαρχος, ο οποίος είδα από μέσα τη δουλειά τους να λέω καλά λόγια. 

Γιατί κακά τα ψέματα, υπήρξαν ευτυχώς πολύ λίγες περιπτώσεις όπου καταγράφηκαν και κακές συμπεριφορές και αδιαφορία. Οι οποίες χρησιμοποιήθηκαν για να διαβάλουν, ένα κατά τα άλλα απαραίτητο και αξιόπιστο σώμα υπαλλήλων. Από εμπειρία το αναφέρω ότι στο 90% των περιπτώσεων το δίκαιο ήταν της Δημοτικής Αστυνομίας στις όποιες διενέξεις προέκυψαν.


Καλή επιστροφή λοιπόν στα παιδιά της Δημοτικής Αστυνομίας, γιατί και χρήσιμοι είναι και ανάγκη τους έχουμε για τη διασφάλιση της ευνομίας σε σημαντικά ζητήματα της πόλης. 

Τετάρτη 14 Ιανουαρίου 2015

Δικαίωση και συνέχεια… με αφορμή την υπόθεση Αμυγδαλέζα


Δεν θα ασχοληθώ με όσα τραγελαφικά και θεατρινίστικα  συμβαίνουν στο Δημοτικό Συμβούλιο. Δεν με εκφράζουν. Σκέφτομαι αλλιώς και ευτυχώς δεν είμαι ο μόνος.
Θα ασχοληθώ με τα σημαντικά, αυτά που μας ενώνουν και αυτά που προάγουν το κοινό συμφέρον.
Ένα από αυτά είναι το Κτήμα της Αμυγδαλέζας και αξιοποίησή του. Στο Δημοτικό Συμβούλιο χθες, η Δημοτική Αρχή έφερε προς ψήφιση την υπογραφή μνημονίου συνεργασίας με την Ελληνική Αστυνομία.
Μεταξύ άλλων ο Δήμος Αχαρνών θα λαμβάνει μίσθωμα 550.000 ευρώ ετησίως για το χώρο των σχολών της αστυνομίας και ρυθμίζονται διάφορα άλλα θέματα να οποία αν προχωρήσουν θα επιφέρουν σημαντικές αλλαγές στην καθημερινότητα των δημοτών.
Θα αναφέρω κυρίως  γιατί αισθάνομαι δικαιωμένος. Γιατί οι προσπάθειές μας ως δημοτική αρχή δεν πήγαν χαμένες. Τα 3,5 χρόνια το θέμα της Αμυγδαλέζας το παλέψαμε νομικά με αποτέλεσμα  το μνημόνιο που ψηφίστηκε χτες να το έχουμε δημιουργήσει  εμείς κατά 80% και πλέον. Με νομικά μέσα και πολιτικές παρεμβάσεις  η Αστυνομία, το Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, υποχώρησε μπροστά στα δίκαια αιτήματά μας. Όμως δεν  προλάβαμε να το υπογράψουμε όσο ήμασταν διοίκηση.
Όμως αισθάνομαι ευτυχής γιατί μια νέα δημοτική αρχή έρχεται να συμπληρώσει και να επαυξήσει τα κέρδη. Το 80%, το έφτασε παραπάνω.
Κατά την άποψη μου αυτή πρέπει να είναι η λογική της εκάστοτε διοίκησης. Να έχει πνεύμα συνέχειας όσων θετικών δημιουργήθηκαν από τους «αντιπάλους».
Δεν κρύβω ότι κινήσεις ρεβανσισμού με ενοχλούν. Και έχουν υπάρξει τέτοιες. Όμως τα μεγάλα θέματα είναι μπροστά. Και αυτά μόνο με κοινή δράση και συνεργασία θα φέρουν κέρδη στο δημότη.
Γι’ αυτό χθες ήμασταν εκεί, σύμφωνοι με τη διοίκηση, σύμφωνοι με το μνημόνιο συνεργασίας που για την πόλη μας μόνο θετικά αποτελέσματα μπορεί να έχει.


υγ: Η όλη διαδικασία όπως την είχαμε ξεκινήσει δεν είχε να κάνει με το Κέντρο Μεταναστών. Είχε προηγηθεί άλλωστε. Το πώς θα αντιμετωπίσει αυτό το θέμα η διοίκηση δεν μπορώ να το γνωρίζω, αλλά πάλι εδώ μαζί θα είμαστε αν προκύψει κάτι καλό.