Παρασκευή 3 Ιουλίου 2015

Αμ, έλα που δεν είναι το ευρώ το πρόβλημα…


Σε αυτή τη δίνη των ημερών, έχουμε κληθεί όλοι μας να διαλέξουμε ο καθένας, τη μια όχθη του ποταμού. Καλούμαστε να πούμε ΝΑΙ ή ΌΧΙ σε ένα ερώτημα που δυστυχώς μόνο όσοι το συνέταξαν το καταλαβαίνουν και εν τέλει να πούμε ΝΑΙ ή ΟΧΙ στο ευρώ.

Έχω καταλήξει όμως με όση λίγη γνώση ή μικρή πείρα μπορώ να διαθέτω, ότι τελικά η ζωή μας και η συνέχεια μας ως λαού και κράτους δεν μπορεί να είναι αποτέλεσμα ενός μονοδιάστατου και ψευδεπίγραφου ερωτήματος που θέτει μια κυβέρνηση ή ακόμα και ενός σαφέστερου ερωτήματος περί Ευρώ ή Δραχμής.

Πόσο αληθινό όμως μπορεί να είναι τελικά το ερώτημα ότι για τη σημερινή κατάσταση φταίει το Ευρώ και οι Ευρωπαίοι; 

Το πρόβλημα δυστυχώς είναι πολύπλοκο, βαθύτατα κοινωνικό και πολιτικό με ρίζες τουλάχιστον στα 40 χρόνια μεταπολίτευσης. Είναι ζήτημα νοοτροπίας βάσει του τρόπου με τον οποίο μεγάλωσαν και γαλουχήθηκαν όλες οι γενιές αυτά τα χρόνια.

Τόσα και τόσα συνέβησαν, τα οποία όλοι τα ζήσαμε και τα γνωρίζουμε αλλά φαίνεται να τα προσπερνάμε. Διογκωμένο δημόσιο, κακοδιαχείριση, ανοργανωσιά, μίζες, κακές υπηρεσίες στους πολίτες, πάταξη κάθε προσπάθειας επιχειρηματικότητας, γραφειοκρατία, κακός συνδικαλισμός, κλειστά επαγγέλματα, μονοπώλια, ζημιογόνες δημόσιες και δημοτικές επιχειρήσεις για το βόλεμα κομματικών στρατών. Σπατάλες και μόνο σπατάλες. 

Μήπως τελικά οι άφρονες πολιτικές δεκαετιών τόσο με τη δραχμή όσο και με το ευρώ, ΔΗΛΑΔΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΣ ΝΟΜΙΣΜΑΤΟΣ φταίνε που φτάσαμε εδώ; Μήπως το νόμισμα είναι απλά ένα εργαλείο;

Το πλήρωμα του χρόνου  ήρθε, γιατί για όλες τις παραπάνω πρακτικές κάποτε θα υπήρχε ένας τέλος. Νομοτελειακή εξέλιξη ή απλά μαθηματικά είναι αυτό.  Αυτό το τέλος ήρθε μαζί με την  λιτότητα των μνημονίων. Αυτή η 5χρονη μνημονιακή εμπειρία βασίστηκε με ευθύνη των κυβερνήσεων σε άκρατες φορομπηχτικές πολιτικές και ελάχιστες πραγματικές μεταρρυθμίσεις. 

Όμως το ζητούμενο των μνημονίων στο τέλος, βασίζεται σε μια απλή εξίσωση που θα έπρεπε να την εφαρμόζουμε από συστάσεως του κράτους. Θα σπαταλάς όσα παράγεις. Τώρα, με τα μνημόνια σπαταλάμε πολύ λιγότερα γιατί στην εξίσωση πρέπει να προσθέσουμε και την επιστροφή στους δανειστές αυτών που τους χρωστάμε.

Κοντολογίς, η ύπαρξη της Ελλάδας εντός της ευρωπαϊκής οικογένειας δεν είναι ζήτημα μόνο που έχει να κάνει με το νόμισμα. Είναι αναγκαία η ύπαρξη της Ελλάδας μέσα σε ένα πλαίσιο κανόνων λειτουργίας που δεν θα επιτρέπει την αναπαραγωγή των πολιτικών που μας έφεραν εδώ. Αυτό το πλαίσιο μόνο η Ευρώπη μπορεί να το προσφέρει και ας φαίνεται σήμερα να έχει χάσει τον προσανατολισμό της.

Σε προσωπικό επίπεδο αν υπήρχε τρόπος να μου εγγυηθεί κάποια αόρατη δύναμη ότι η ελληνική πολιτική (και οι εκπρόσωποί της) και η ελληνική κοινωνία θα έβαζε κανόνες που δεν θα επέτρεπαν να επαναληφθούν όσα ζήσαμε τα τελευταία 40 χρόνια  δεν θα είχα πρόβλημα ακόμα και αν πηγαίναμε σε δικό μας νόμισμα.  Όμως τίποτα δεν δείχνει να είναι έτσι τα πράγματα.

Ακόμα και σήμερα ο λαός μέσα στη δυστυχία του γίνεται μέτοχος υποσχέσεων για επιστροφή στην ευμάρεια. Ε αυτό δεν μπορεί να γίνει. Τουλάχιστον για τα επόμενα χρόνια. Τόσο δύσκολο είναι να μας πουν την αλήθεια;