Ήταν χτες μεσημέρι. Μόλις είχε σταματήσει η μεγάλη νεροποντή. Βρισκόμουν στη Δημοκρίτου και ήθελα να περάσω κάθετα τη Δεκελείας με κατεύθυνση τις γραμμές. Το νερό στο μισό μέτρο ορμητικό στη Δεκελείας. Σταμάτησα με το αυτοκίνητο σκεπτόμενος αν πρέπει να περάσω.
Στα δευτερόλεπτα που είχα σταματήσει, ένας παππούς, μου χτυπάει το τζάμι. Το
ανοίγω. "Μήπως πηγαίνεις προς το σταθμό με ρωτάει;" Του απαντάω καταφατικά. "Ελα, θα σε πάω εγώ" .
Ο παππούς λεβεντάνθρωπος
γύρω στα 85. Όμως η φωνή του ήταν τρεμάμενη. Είχε πάει το πρωί στο 1ο
ΚΑΠΗ στην Πλατεία και γύριζε σπίτι του. Στο δρόμο τον έπιασε η βροχή. Τη
Δεκελείας δεν μπορούσε να την περάσει και περίμενε να βρεθεί κάποιος να
βοηθήσει.
Του άνοιξα την πόρτα στο αυτοκίνητο και αφού πήρα απόφαση να
διασχίσω κάθετα τη Δεκελείας ξεκινήσαμε προς το σταθμό. Στη διαδρομή προσπαθούσα
να καταλάβω που ακριβώς μένει. Η φωνή του έτρεμε ακόμα. Μου εξηγούσε, με τρόπο
που όμως δεν έβγαινε νόημα. Μασούσε τα λόγια του. Τον είχε κυριεύσει άγχος και πανικός. Δεν
θυμόταν ακριβώς. Σταμάτησα στην άκρη. Προσπάθησα να τον ηρεμήσω. Μετά από
περίπου ένα τέταρτο αναμονής και εκφράσεων χωρίς λογική ροή, σε μια αναλαμπή του, μου λέει οδό και αριθμό.
Ο παππούς, ο κ. Γιώργος, ήρθε στο Μενίδι πριν 40 χρόνια και έφτιαξε
την οικογένειά του. Πριν 2-3 χρόνια έχασε την κυρά του όπως μου είπε στη
διαδρομή. Το ‘λεγε με πολύ καημό. Μαζί με το άγχος του από όσα πέρασε λόγω της βροχής
τα συναισθήματα που μου δημιουργούσε ήταν πολύ βαριά.
Αφού θυμήθηκε εν τέλει που μένει τον μετέφερα στο σπίτι του. Τον άφησα. με μια στιγμιαία έκφραση ανακούφισης.
Από χτες όμως δεν μου φεύγει από το μυαλό ο κ. Γιώργος. Γιατί, με έκανε ακόμα μια φορά, σε πολύ πιο
έντονο βαθμό να ρωτώ τον εαυτό μου τι μπορούσα ή τι μπορώ να κάνω για αυτή την πόλη και
δεν το έκανα.
Δεν το κρύβω ότι πολλές φορές έχω σκεφτεί «αυτό θα μπορούσε
να γίνει με άλλο τρόπο, ή αυτό δεν έγινε ενώ έπρεπε να γίνει».
Έχω τη συνείδηση μου καθαρή ότι ποτέ δεν προέταξα το
προσωπικό συμφέρον και αυτό είναι η σφραγίδα μου για όσους με τίμησαν 2 φορές
ως εκπρόσωπό τους. Όμως για όλα αυτά που
θα μπορούσαν να γίνουν λίγο διαφορετικά
ή πιο αποτελεσματικά, ελέγχομαι καταρχάς
από μένα τον ίδιο. Δε χρειάζομαι τρίτους.
Οφείλω λοιπόν ένα μεγάλο συγγνώμη στον κ. Γιώργο τον
λεβέντη, που τον είδα να μετρά τη λεβεντιά του με το φόβο και στο πρόσωπο του
λέω συγγνώμη σε κάθε πολίτη των Αχαρνών
γιατί ίσως κάποια πράγματα να γινόντουσαν καλύτερα. Δεν έχει σημασία που είμαι μέλος της αντιπολίτευσης.
Το καλό της πόλης δεν κοιτάει παρατάξεις.
Υ.γ.: Παρακολουθώ κάθε φορά με πολύ ενδιαφέρον τις αντιδράσεις
του κόσμου στα μεγάλα αρνητικά γεγονότα της πόλης μας. Οργή, κατηγορίες, μαύρο χιούμορ,
προτάσεις, κακή ενημέρωσης. Όλα αυτά συνθέτουν ένα σκηνικό που δε βοηθάει.
Γιαυτό ετοιμάζω τη σειρά 2 του «Σου οφείλω μία συγγνώμη..» που κοιτάει την αλήθεια την οποία πρέπει να την ξέρουμε ως κάτοικοι.