Πριν αναζητήσουμε τη σωτηρία σε λάθος δρόμους..

Ζούμε σε μια εποχή, στην οποία η κοινωνία των Αχαρνών

αλλάζει με γρήγορα βήματα. Δεν είμαι σε θέση να πω αν αλλάζει προς το χειρότερο, είμαι βέβαιος όμως ότι αλλάζει

προς …το φτωχότερο! Αυτή η μετάλλαξη, σε μια τόσο ιδιαίτερη κοινωνία, αποτελεί βραδυφλεγή βόμβα με τις επιπτώσεις της έκρηξης, έτοιμες να φανούν στα αμέσως επόμενα χρόνια.

Θα ξεκινήσουμε άραγε - για άλλη μια φορά -

να αναζητούμε έναν νέο σωτήρα; Θα οργανώσουμε

άλλη μια μάχη χωρίς αποτέλεσμα; Θα αλλάξουμε

σκέψη ή θα προσπαθήσουμε να εξελίξουμε την παλιά;

Στο τέλος κάθε χρονιάς, συνηθίζεται ένας απολογισµός. Αξιοποιώ αυτή τη χρονική στιγµή, για να µοιραστώ κάποιες σκέψεις που καθηµερινά, γίνονται πιο έντονες. Αφορούν το αύριο του τόπου µας. Αλλά ας ξεκινήσω από το παρόν.

Τα τελευταία 2,5 χρόνια, έχει συντελεστεί µια δραµατική αλλαγή στη νοοτροπία διοίκησης. Ουσιαστικά, καταργήθηκε η έννοια “συνεννόηση” και συλλογικά όργανα όπως το Δηµοτικό Συµβούλιο και στη θέση τους εισήχθη η λογική του «ενός ανδρός αρχή». Η παρούσα διοίκηση - δυστυχώς - δεν αντιλήφθηκε το ρόλο που της ανέθεσε ο Αχαρναϊκός λαός σε µια τόσο κρίσιµη χρονική περίοδο. Ακολούθησε ένα µοντέλο αντίληψης που έχει τελειώσει εδώ και καιρό και εξάντλησε τις δυνάµεις της σε υπόγειες διαδροµές, µοναχικούς σχεδιασµούς και στην αντιµετώπιση φανταστικών «εχθρών».

Δίκαια βέβαια, θα ρωτήσει κάποιος: «…πόση σηµασία έχουν όλα αυτά στο επίπεδο ζωής του δηµότη»;  «…εµείς που ζούµε σε αυτή την πόλη τι θα ωφεληθούµε; Τι θα αλλάξει αν συνεδριάζει το ΔΣ;» Την ίδια περίοδο, στην πραγµατική ζωή της πόλης, έχει - ήδη - ξεκινήσει µια περίοδος έντονων και αφανών διεργασιών που αφορούν στην ίδια την κοινωνία.  Η φτωχοποίηση, οδηγεί στην πλήρη αποµόνωση ολόκληρων κοινωνικών οµάδων. Σε απόλυτη έξαρση, είναι τα  εµφανή και αφανή γκέτο που δρουν διαλυτικά στον κοινωνικό ιστό των Αχαρνών. Τα υγιή κύτταρα, όπως η οικογένεια, οι µικροεπιχειρηµατίες, οι συλλογικοί φορείς  βρίσκονται σε εξαιρετικά δύσκολη θέση και λόγω της οικονοµικής κρίσης δυσκολεύονται να αντισταθούν ουσιαστικά.

Γίνεται αντιληπτό ότι θέτω δυο ζητήµατα:  τον πρωτοφανή τρόπο άσκησης µονοπρόσωπης διοίκησης τα τελευταία 2,5 χρόνια χωρίς σχέδιο και τις πληγές που µεγαλώνουν στην πόλη, λόγω της οικονοµικής κρίσης και έχουν χαρακτήρα κοινωνικής αποσύνθεσης.

Σε αυτή την χρονική περίοδο, ο «µεγάλος ασθενής», η πόλη µας, έχει άµεση ανάγκη από µια αποτελεσµατική στρατηγική αντιµετώπισης της αυξανόµενης κοινωνικής κρίσης, που προβλέπω ότι θα γίνει αβάστακτα έντονη στα επόµενα χρόνια. Η φράση ανώτατου αξιωµατικού της Αστυνοµίας, ακούγεται στα αυτιά µου καθηµερινά: «…σε 5 -10 χρόνια αν συνεχιστεί η σηµερινή πορεία στο Μενίδι δεν θα µπορείς να κυκλοφορείς»!

Με την έλευση της νέας χρονιάς, αντί ευχών, θα ήθελα να δω µόνο κάτι αληθινό, που να προοιωνίζει αλλαγή. Οφείλουµε να αντιληφθούµε ότι δεν πρόκειται να βιώσουµε στο πετσί µας άµεσα την απαλλαγή από τα µεγάλα προβλήµατα, γιατί δεν υπάρχουν µαγικές λύσεις. Η µόνη επιλογή την οποία υπηρετώ συνειδητά, είναι να συµφωνήσουµε, ποια είναι τα 4-5 βασικά προβλήµατα του τόπου και να προωθήσουµε λύσεις στα επόµενα χρόνια σε ορίζοντα ίσως και δεκαετίας.  Όλα δεν λύνονται από έναν. Γι’α τούτο σε αυτή τη συµφωνία απαραίτητη προϋπόθεση είναι η κοινωνία να είναι παρούσα και ενεργή.

Αν είναι η ανεργία… Υπάρχουν λύσεις σε τοπικό επίπεδο! Αν είναι τα όµβρια… Να εστιαστούν όλες οι ενέργειες (πολιτικές και τεχνικές) στην τελική λύση. Αν είναι η παραβατικότητα και τα γκέτο… Να προωθηθούν οι λύσεις που θα αποτρέπουν το έγκληµα θα εντάσσουν κοινωνικά τις µειονότητες, ώστε να σταµατήσει  η διαρκής υποβάθµιση και η έξαρση της παραβατικότητας. Μήπως από την άλλη είναι σηµαντικό πρόβληµα το ελλιπές συγκοινωνιακό δίκτυο, η αναξιοποίητη δηµοτική περιουσία, η απαξίωση του Ολυµπιακού Χωριού κ.α.;

Αν γίνει αποδεκτό το πλαίσιο των βασικών προβληµάτων και οι επιθυµητές λύσεις, τότε µε άξονα τη συνένωση πολιτικών δυνάµεων και κοινωνίας, µπορούµε να ελπίζουµε σε ένα µέλλον, περισσότερο αισιόδοξο, χωρίς να αναλώνουµε άσκοπα πόρους και δυνάµεις.

Κρίνω ότι µόνο αυτή η προοπτική πολιτικής υπάρχει ως λύση για τον τόπο µας και αποτελεί µονόδροµο! Αυτήν την πολιτική υπηρετώ και αισιοδοξώ γιατί ξέρω καλά, ότι σε αυτόν τον δρόµο, δεν είµαι µόνος.

Ενα αφιέρωμα σε όσους χτες δεν κοιμήθηκαν: Ανικανότητα και πολιτική συνδιαλλαγή ενάντια στην ποιότητα της ζωής μας.

9 το πρωί. Δεν ξέρω αν μπορεί ένας άυπνος να εκφραστεί νηφάλια. Θα εκφραστώ όπως νοιώθω χωρίς στρογγυλέματα. Όπως πολλοί στην πόλη μας, έτσι και εγώ ξενυχτήσαμε για ένα κωλογάμο ή όποια άλλη «πολιτιστική εκδήλωση» είχαν χτες οι ρομά της Αγίας Σωτήρας.

Συμπεριφορές απόλυτης απαξίωσης του κράτους, του Δήμου, της Αστυνομίας, των νόμων, της κοινωνικής ηρεμίας, με απόλυτη ανοχή από την πλευρά των αρχών.

Αυταπάτες δεν έχω. Καλώς ή κακώς, αυτή η απροσάρμοστη (με ευθύνη του κράτους) κοινωνική ομάδα πρέπει κάπου να διαβιεί. Και μεταξύ άλλων περιοχών το Μενίδι έχει επιλεγεί για να μένουν εδώ.

Το κράτος λοιπόν έχει βολευτεί με αυτή την κατάσταση.  Δεν έχει λόγο να ασχοληθεί μαζί τους, γιατί τους μόνους που ενοχλούν είμαστε εμείς, που μένουμε εδώ. Το κράτος δεν ενοχλείται.  Ο Δήμος Αχαρνών με τη σημερινή του διοίκηση κοιμάται όρθιος, ή μάλλον έχει συμφέρον να κοιμάται την ώρα που εμείς μένουμε ξύπνιοι.

 Ήρθα στη δουλειά για ένα γαμομεροκάματο της πλάκας με νεύρα, την ίδια ώρα που αυτοί ζουν αρχοντικά από την πρέζα και τα γλεντάνε στα πανυγύρια τους.

Δεν θα αναφερθώ στις ευθύνες της αστυνομίας. Η αστυνομία υπακούει στις πολιτικές του κράτους και της πολιτείας.

Θα έρθω όμως στις ευθύνες του Δήμου και της σημερινής διοίκησης. Είναι υποχρέωσή μου να το κάνω κυρίως ως θιγόμενος κάτοικος αλλά και ως δημοτικός σύμβουλος.

Ο Δήμος Αχαρνών, δεν έχει δυνάμεις καταστολής. Δεν μπορεί να μπουκάρει την ώρα που όλοι αυτοί οι απροσάρμοστοι πουλάνε πρέζα ή έχουν τη μουσική στη δια πασών. Έχει υπηρεσίες  όμως που αν έκαναν μεθοδικά τη δουλειά τους  και με πολιτική βούληση,  θα είχαμε αποτέλεσμα.

Γαμώ το κερατό μου, εσείς στη διοίκηση του δήμου, τι κάνετε 2 χρόνια πέρα από φωτογραφήσεις με υπουργούς, αστυνομικούς διευθυντές και άλλους δήθεν υπευθυνοανευθυνους;

Τι κάνει η πολεοδομία, στην Κύπρου για την οποία είναι ξεκάθαρο ότι έχει πολιτική γραμμή να μην πειράξει αυτά που ξαναχτίστηκαν ενώ τα είχαμε γκρεμίσει;

Ανοχή για να μην πω πολιτική συνδιαλλαγή δείχνουν όλα αυτά.  Δεν θα ξεχάσω με τίποτα την εικόνα, την ώρα που γινόντουσαν κατεδαφίσεις μέλη της σημερινής διοίκησης να είναι μέσα στα γκρεμίσματα και να πουλάνε εκδούλευση στους αυριανούς ψηφοφόρους τους.

Να μην ξεχάσω. Σήμερα το δούλεμα των δημοτών της πόλης μας θα συνεχιστεί. Υπάρχει Πρόσκληση του Τοπικού Συμβουλίου Πρόληψης Παραβατικότητας στην οποία ζητάει από εμάς τους κατοίκους να τους κάνουμε προτάσεις. Τι προτάσεις να κάνουμε ρε; 
Διαβάστε την πρόσκληση και γελάστε με τα χάλια μας:
Σας καλούμε να προσέλθετε την Πέμπτη 22/09/2016 και ώρα 18:30 στη συνεδρίαση  του Τοπικού Συμβουλίου Πρόληψης Παραβατικότητας & Εγκληματικότητας - Κοινωνικής Παρέμβασης, που θα διεξαχθεί στην αίθουσα συνεδριάσεων του Δημοτικού Συμβουλίου του Δήμου μας (2ος όροφος), προκειμένου να συζητηθεί το παρακάτω θέμα της ημερήσιας διάταξης:

1. "Ενημέρωση - Προτάσεις Προγραμματισμού Δράσεων ενόψει της συνάντησης που θα γίνει με τον Γενικό Γραμματέα του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη"

*** Για να προλάβω πιθανές ευαισθησίες: δεν υπάρχει ούτε κοινωνική πολιτική ένταξης από το Δήμο. Γενικά δεν υπάρχει τίποτα, πέρα από τα ένα σωρό επιδόματα που τους πληρώνουμε για τις αλχημείες που κάνουν. Μόνο η Μητρόπολη κάνει μια προσπάθεια αλλά τι να κάνει κι αυτή μόνη της.

Επειδή λείπουν οι Γεροστάθηδες... ας τον ξαναθυμηθούμε

Πριν να ξεσπάσει η ελληνική Επανάσταση του 1821 ζούσε σε μια όμορφη κωμόπολη της Ηπείρου, στο Κομπότι, κοντά στην Άρτα, ο γερο-Στάθης. Είχε φτάσει τα εβδομήντα του χρόνια, αλλά κρατιόταν πολύ καλά. Ήταν γερός, δυνατός και ευκίνητος. Πάντα ευγενής και χαμογελαστός. Τα μάτια του έλαμπαν από καλοσύνη αλλά και ευστροφία. Για όλους είχε έναν καλό λόγο και μια σοφή συμβουλή. Ήταν ο πιο αγαπητός άνθρωπος όχι μόνο στο χωριό του, αλλά και σε όλη την περιοχή της Ηπείρου. Όλοι τον είχαν σαν πατέρα.

Τι το ξεχωριστό είχε αυτός ο άνθρωπος; Ας τον γνωρίσουμε καλύτερα, για να το μάθουμε.

Στα δεκαοχτώ του χρόνια τον βρίσκουμε στα Γιάννενα, όπου ολοκλήρωσε τις σπουδές του με ιδιαίτερη επιτυχία. Όλοι οι δάσκαλοι και οι καθηγητές του τον εκτιμούσαν για την επιμέλεια αλλά και το ήθος του, την ώριμη κρίση και την καθαρότητα της ζωής του. Μετά την αποφοίτησή του από το σχολείο, αποχαιρέτισε τη μητέρα του και την αγαπημένη του πατρίδα κι έφυγε στην ξενιτιά, κοντά στον πατέρα του, ο οποίος εμπορευόταν στην Ευρώπη. Δίπλα στον πατέρα του στην αρχή κι αργότερα μόνος του πέρασε πολλά χρόνια ασκώντας το εμπόριο στην Αυστρία, τη Ρωσία, τη Γαλλία και την Ιταλία και απέκτησε μεγάλη περιουσία.

Όμως ο νους του και τα ενδιαφέροντά του δεν ήταν μόνο στο εμπόριο και στο κέρδος. Παρά την καθημερινή του κούραση και τα πολλά του ταξίδια έβρισκε κάθε μέρα καιρό να ασχολείται με τα πράγματα που ιδιαίτερα αγαπούσε: τη μελέτη πλήθους βιβλίων ιστορικών, φιλοσοφικών και φιλολογικών, αλλά κυρίως και ιδιαίτερα των έργων των αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων. Σ’ αυτούς βρήκε αληθινούς θησαυρούς: τη σοφία, την αρετή και την ομορφιά. Πίστευε πως η ελληνική γλώσσα ήταν το κλειδί για να ανοίγει κανείς τους ανυπολόγιστους αυτούς θησαυρούς, γι’ αυτό και την γνώρισε και την αγάπησε πολύ.

Η άλλη αγάπη του ήταν η μελέτη του λόγου του Θεού. Δεν ήταν ένας Χριστιανός μόνο στο όνομα ο γερο-Στάθης, αλλά ένας αληθινά πιστός άνθρωπος που αγωνιζόταν καθημερινά να εφαρμόζει στη ζωή του τη θερμή χριστιανική του πίστη.

Ο γερο-Στάθης γέρασε στα ξένα, αλλά δεν έπαψε στιγμή να θυμάται την αγαπημένη του πατρίδα που στέναζε σκλαβωμένη και την υπέργηρη μητέρα του, η οποία είχε ανάγκη τη συμπαράστασή του. Όταν λοιπόν οι επαγγελματικές του υποχρεώσεις του το επέτρεψαν είπε «αντίο» στην Ευρώπη κι επέστρεψε στη φτωχή πολυαγαπημένη πατρίδα. Κουβαλούσε μαζί του αρκετά χρήματα, αλλά κυρίως έναν πλούτο εσωτερικό, πνευματικό, που ήθελε να τον προσφέρει στα Ελληνόπουλα.

Μόλις επέστρεψε στο χωριό του, φρόντισε να καλύψει τις πιο επείγουσες ανάγκες. Έψαξε να βρει έναν καλό επιστήμονα γιατρό, για να αναλάβει τη φροντίδα των ασθενών συγχωριανών του. Κι επειδή δεν μπόρεσε να βρει κανέναν, διάλεξε το πιο έξυπνο και καλό παλικάρι του χωριού και το έστειλε με δικά του χρήματα στην Ιταλία να σπουδάσει ιατρική κι ύστερα να επιστρέψει και να εγκατασταθεί στην κωμόπολή τους και να ασκήσει το επάγγελμα του γιατρού, όπως και έγινε.

Ως τότε τα παιδιά του χωριού είχαν για δάσκαλο τον παπά του χωριού, που με τα λίγα κολυβογράμματα που ήξερε πάσχιζε να τα μάθει ίσα-ίσα να διαβάζουν και να γράφουν. Ο γερο-Στάθης έχτισε στο πιο ωραίο σημείο του χωριού ένα ευρύχωρο πανέμορφο σχολείο κι έφερε δυο δασκάλους φιλότιμους και μορφωμένους ν΄ αναλάβουν τη σωστή μόρφωση των παιδιών. Φρόντισε επίσης να φέρει στο χωριό έναν ιερέα πολύ σεβαστό και μορφωμένο, για να κατηχήσει σωστά και να καθοδηγήσει με ευλάβεια και πίστη τους χωριανούς του.

Πέρα απ’ όλα αυτά όμως ήταν ο ίδιος μια φλόγα αγάπης και καλοσύνης για όλους και ιδιαίτερα για τα παιδιά, τα οποία πολύ ήθελε να βοηθήσει να ξεφύγουν από την αγραμματοσύνη και το σκοτάδι της αμάθειας, να αποκτήσουν υγιεινές συνήθειες, να χτίσουν τη ζωή τους σε γερά θεμέλια, να γίνουν ωραίοι, ενάρετοι, φωτισμένοι νέοι που θα πάρουν στα χέρια τους την τύχη τη δική τους κι όλης της πατρίδας. Κάθε μέρα έκανε με τα παιδιά όμορφους περιπάτους, στους οποίους έβρισκε την ευκαιρία να τους διηγηθεί ευχάριστες και πολύ διδακτικές ιστορίες. Στάθηκε για τα παιδιά του χωριού του πατέρας και δάσκαλος και φίλος και οδηγός. Τα αγάπησε και τον αγάπησαν πολύ. Κι άφησε σ’ όλους εμάς έναν πολύτιμο θησαυρό σοφίας, ένα αλφαβητάρι ζωής για την σωματική και την πνευματική μας υγεία.

Τον Γεροστάθη τον έγραψε ο Λέων Μελάς... Ο Λέων Μελάς (1812-1879) ήταν πολιτικός της Ελλάδας, πληρεξούσιος στις Εθνικές συνελεύσεις του 1843 και του 1862 και συγγραφέας, με σπουδαιότερο έργο το δημοφιλές στην εποχή του μυθιστόρημα «Ο Γεροστάθης». Διέπρεψε σαν υπουργός Δικαιοσύνης, Εκκλησιαστικών και Παιδείας, καθηγητής πανεπιστημίου, ανώτατος δικαστικός και δικηγόρος.

Βρείτε το βιβλίο στα βιβλιοπωλεία... 

Εσείς αν ήσασταν στη θέση του δημοτικού συμβούλου αντί εμού τι θα ψηφίζατε;

Τις προηγούμενες ημέρες δημοσιεύθηκε κείμενο σε ιστοσελίδα των Αχαρνών με θέμα: «Βάζεις τρικλοποδιές, είπε ο Δασκαλάκης στον Αναγνωστόπουλο».

Το δημοσίευμα αναφέρεται στα όσα είπε ο Πρόεδρος της ΔΗΦΑ κ. Δασκαλάκης στο Δημοτικό Συμβούλιο σχετικά με τις αντιρρήσεις μου για τον προϋπολογισμό της ΔΗΦΑ (παιδικοί σταθμοί, ΚΑΠΗ, Αθλητικός Οργανισμός, Βοήθεια στο Σπίτι) όπως τον έφερε, Ιούνιο μήνα του 2016 προς ψήφιση.

Σε λίγες γραμμές θα προσπαθήσω να κάνω κατανοητή τη στάση μου και όσα πρέπει να γνωρίζουν οι δημότες για να κρίνουν σφαιρικά την πραγματικότητα.

Έκανα μια αναδρομή στα προηγούμενα χρόνια, μέσω της Διαύγειας από το 2011 έως και το 2014. Τότε που η σημερινή διοίκηση ήταν αντιπολίτευση. Και απλά διαπίστωσα το αναμενόμενο. Σε όλες τις ψηφοφορίες για έγκριση προϋπολογισμού στη ΔΗΦΑ ήταν αρνητική η ψήφος τους.

Ως αντιπολίτευση, ενώ είχαν για όλα λύση, φυσικά δεν ψήφιζαν τίποτα. Δηλαδή 2011, 2012, 2013, 2014, είπαν σε όλες τις ψηφοφορίες  ΟΧΙ.

Ήρθε ο καιρός που φέρνει τα λάχανα και έγιναν διοίκηση οι αγαπητοί συνάδελφοι οι οποίοι ψήφιζαν συνεχώς όχι με μια φωνή..

Ο ίδιος καιρός με τα ίδια λάχανα με έφερε εμένα στην αντιπολίτευση.  Έφτασε το 2015 και η ανάγκη ψήφισης του προϋπολογισμού της ΔΗΦΑ (παιδικοί σταθμοί, ΚΑΠΗ, Αθλητικός Οργανισμός) από τη νέα διοίκηση, τη σημερινή. Τι είπε ο Αναγνωστόπουλος και οι συνάδελφοι της παράταξής μου. ΝΑΙ είπαμε στις ψηφοφορίες. Πως να πεις όχι σε μια νέα διοίκηση που μόλις είχε επιλέξει δημοκρατικά ο κόσμος; Φυσικά και δε συμφωνούσαμε σε όλα, αλλά αντιπολίτευση για την αντιπολίτευση δεν οδηγεί πουθενά. Συμφωνούμε όλοι. Το πιστεύω.

Έφυγε σαν νερό το 2015 και ήρθε το 2016. Πάλι δε συμφωνούσαμε σε όλα, αλλά πάλι είπα προέχει η συναίνεση, όσες φορές αυτή είναι εφικτή για το καλό του τόπου. Έτσι ο Αναγνωστόπουλος και οι συνάδελφοι στην παράταξή είπαμε πάλι ΝΑΙ στην ψήφιση του προϋπολογισμού του έτους 2016, όπως είχαμε πράξει και για το 2015. Κάποιοι άρχισαν μάλιστα να απορούν. Μα γιατί ψηφίζουν ΝΑΙ; Είχαν στον μυαλό τους φαίνεται αυτή τη στείρα αντιπαράθεση που εφαρμοζόταν πάντα από τις παρατάξεις της αντιπολίτευσης.

Τον Μάρτιο του 2016, πριν λίγο καιρό δηλαδή, η Αποκεντρωμένη Περιφέρεια γύρισε πίσω τον προϋπολογισμό της ΔΗΦΑ. Δεν τον ενέκρινε. Εκ νέου έρχεται στο ΔΣ της ΔΗΦΑ ο προϋπολογισμός «διορθωμένος» προς ψήφιση, και εκ νέου ο Αναγνωστόπουλος και οι συνάδελφοι στην παράταξη είπαμε ΝΑΙ.

Όμως πάλι τα πράγματα δεν έγιναν όπως έπρεπε. Και η Αποκεντρωμένη Διοίκηση γύρισε για δεύτερη φορά, πάλι πίσω τον προϋπολογισμό της Δημοτικής Φροντίδας Αχαρνών, ζητώντας αυτή τη φορά να μειωθεί κατά 1,4 εκ. ευρώ. Η αιτία είναι ότι δεν έχει εγκριθεί ο κεντρικός Προϋπολογισμός του Δήμου Αχαρνών.

Αυτές όλες οι καθυστερήσεις οδήγησαν μεταξύ άλλων τη Δημοτική Φροντίδα Αχαρνών σε αδυναμία πληρωμής μέρους των υπαλλήλων.

Για να γίνω κατανοητός, η αδυναμία κατάρτισης προϋπολογισμού στον Δήμο Αχαρνών με ευθύνη της σημερινής διοίκησης (λόγω της εμμονής για λήψη δανείου), οδηγεί σε υποβάθμιση των κοινωνικών υπηρεσιών της ΔΗΦΑ και ανάγκη μείωσης του προϋπολογισμού κατά 1,4 εκ. ευρώ.

Οση διάθεση συναίνεσης κι αν έχω ως δημοτικός σύμβουλος υπάρχουν όρια, ειδικά για τις κοινωνικές δομές του Δήμου όπως οι Παιδικοί Σταθμοί, τα ΚΑΠΗ και ο Αθλητικός Οργανισμός. Άρα πως θα μπορούσα να συμφωνήσω σε μείωση 1,4 εκ. ευρώ στον προϋπολογισμό επειδή αυτό οφείλεται στους κακούς έως σήμερα χειρισμούς της Διοίκησης; Σε τι να συναινέσω και τι να αποδεχτώ; 

Από όλα τα παραπάνω είναι σαφές ότι, όχι μόνο τρικλοποδιές δεν βάζω, αλλά αντίθετα έχω επιδείξει παρατεταμένη διάθεση συνεργασίας  επί 2 χρόνια στην αντιπολίτευση, σε βαθμό που ουδέποτε στο παρελθόν έχει καταγραφεί ξανά.

Είναι λοιπόν εύλογο να σκέφτομαι και να ρωτώ, ένας  δημότης στη θέση μου, πως θα  σκεφτόταν πως θα ψήφιζε και πόση ανοχή θα έδειχνε, όταν με ευθύνη τις διοίκησης ζητείται η περικοπή σχεδόν του 1/4 του προϋπολογισμού, για τις κοινωνικές δομές της ΔΗΦΑ;

Δεν λέω όχι σε δάνειο. Λέω όχι σε αυτό το δάνειο.

Είναι όλες οι στιγμές των δημοτικών συμβουλίων υπεύθυνες. Είναι ορισμένες όμως στις οποίες οι Δημοτικοί Σύμβουλοι τίθενται αμείλικτα προ των ευθυνών τους και του μέλλοντος αυτής της πόλης και των ανθρώπων της.

Μια από αυτές τις στιγμές ήταν στο Δημοτικό Συμβούλιο της Τρίτης 5 Απριλίου 2016. Ενώ παραπλανητικά προσκληθήκαμε για ψήφιση προϋπολογισμού του Δήμου, εν τέλει κληθήκαμε να ψηφήσουμε για να ξεκινήσει η διαδικασία λήψης δανείου 10 εκ. ευρώ προκειμένου να μην είναι ελλειμματικός ο προϋπολογισμός.

Παραβλέπω σε αυτή τη φάση το γεγονός της επαναλαμβανόμενης και εσκεμμένης παραπλάνησης των Δημοτικών Συμβούλων και έρχομαι στην ουσία του δανείου.

Τι είναι αυτό το δάνειο. Το δάνειο αυτό έρχεται να καλύψει την κακή οικονομική διαχείριση και αμαρτίες του παλιού παρελθόντος. Το τονίζω, του παλιού. Δεν έρχεται όμως μόνο για αυτό. Έρχεται να καλύψει την αποδεδειγμένη τάση της δημοτικής αρχής, να δημιουργεί δαπάνες σε ανούσιες δράσεις και προμήθειες που καμιά επίδραση δεν έχουν στο μέλλον του Δήμου Αχαρνών.

Όπως τόνισα κατά την ομιλία μου στο Δημοτικά Συμβούλιο, υπάρχουν τουλάχιστον 3 εκ. ευρώ σε δαπάνες που θα μπορούσαν να αποφευχθούν. Αυτό, από μόνο του, θα δημιουργούσε την αίσθηση ότι πράγματι η διοίκηση του Δήμου κάνει προσπάθεια περικοπής άσκοπων δαπανών. Κάτι τέτοιο όμως, δεν φαίνεται, ούτε στην έως τώρα πράξη, αλλά ούτε και ως μελλοντική διάθεση.

Υπάρχει όμως και μια άλλη διάσταση η οποία έχει ιδιαίτερη σημασία και με θέτει απέναντι σε αυτό το δάνειο. Η Δημοτική Αρχή έχει απόλυτα ασαφή, ίσως και κρυφή, πολιτική για το μέλλον του Δήμου. Με απλά λόγια, κανείς δεν ξέρει τι θέλει να κάνει. Η’ αν το ξέρει δεν μας το λέει.  Δεν υπάρχει το παραμικρό αναπτυξιακό πλαίσιο το οποίο να είναι ευρέως γνωστό και αποδεκτό ώστε αυτό να αποτελούσε την εγγύηση ότι ένα δάνειο θα έπιανε τόπο.

Μην πάμε  όμως μακριά.  Ποιος από εσάς θα υπέγραφε ως εγγυητής σε ένα δάνειο για το οποίο ο δανειοδοτούμενος ακόμα και αν ήταν αδερφός σας, δεν θα σας έλεγε τι θα το κάνει και πως σκοπεύει να το επιστρέψει. 

Για να μην περιπλέκω τα πράγματα, κατά τη γνώμη μου οι λύσεις είναι δύο:

1. Άμεση συζήτηση στο Δημοτικό Συμβούλιο και επανακαθορισμός δαπανών του Δήμου ώστε να μειωθούν όλα τα περιττά έξοδα. Κάθε μείωση στις δαπάνες συνεπάγεται μείωση της ανάγκης και του ύψους δανεισμού. Παράλληλα όμως, θα πρέπει να γίνει απόλυτα σαφής και δημόσια γνωστή η διάθεση των χρημάτων του δανείου (ποιοι θα αποζημιωθούν)  και να καθοριστεί με σαφήνεια το αναπτυξιακό πλαίσιο και οι δράσεις του Δήμου για τα επόμενα 3 χρόνια. Υπό αυτές τις συνθήκες δεν θα ήταν άδικη η συζήτηση για ένα δάνειο.
2. Η δεύτερη λύση είναι το παρατηρητήριο. Μη μας τρομάζουν οι λέξεις. Θα μπει ο Δήμος Αχαρνών σε 3 δύσκολα χρόνια, αλλά θα εξυγιανθεί. Τόσα έχουμε περάσει άλλωστε. Οι μόνοι που θα κινδυνεύουν από μια τέτοια διαδικασία είναι οι περιττές δαπάνες.

Με την πρώτη λύση, αυτή του δανείου, το μάρμαρο θα το πληρώσουν εξ ολοκλήρου οι δημότες και μάλιστα πολλαπλάσιο σε βάθος χρόνου.

Με τη δεύτερη λύση οι δημότες πάλι θα συμμετέχουν στο μάρμαρο σε μικρότερο βαθμό, αλλά θα ξέρουν ότι δεν πληρώνεται τίποτα μη απαραίτητο. Θα πάψουν οι απευθείας αναθέσεις, θα πάψουν οι φιγούρες, οι παροχές θα είναι οι απαραίτητες, αλλά εν τέλει θέλοντας και μη θα επέλθει η εξυγίανση στον Δήμο Αχαρνών.

Η επιλογή εν τέλει είναι στα χέρια των Δημοτικών Συμβούλων. Οι οποίοι εκπροσωπούν 150.000 κατοίκους αυτής της πόλης και φροντίζουν για το μέλλον της.