Ζούμε σε μια εποχή, στην οποία η κοινωνία των Αχαρνών
αλλάζει με γρήγορα βήματα. Δεν είμαι σε θέση να πω αν αλλάζει προς το χειρότερο, είμαι βέβαιος όμως ότι αλλάζει
προς …το φτωχότερο! Αυτή η μετάλλαξη, σε μια τόσο ιδιαίτερη κοινωνία, αποτελεί βραδυφλεγή βόμβα με τις επιπτώσεις της έκρηξης, έτοιμες να φανούν στα αμέσως επόμενα χρόνια.
Θα ξεκινήσουμε άραγε - για άλλη μια φορά -
να αναζητούμε έναν νέο σωτήρα; Θα οργανώσουμε
άλλη μια μάχη χωρίς αποτέλεσμα; Θα αλλάξουμε
σκέψη ή θα προσπαθήσουμε να εξελίξουμε την παλιά;
Στο τέλος κάθε χρονιάς, συνηθίζεται ένας απολογισµός. Αξιοποιώ αυτή τη χρονική στιγµή, για να µοιραστώ κάποιες σκέψεις που καθηµερινά, γίνονται πιο έντονες. Αφορούν το αύριο του τόπου µας. Αλλά ας ξεκινήσω από το παρόν.
Τα τελευταία 2,5 χρόνια, έχει συντελεστεί µια δραµατική αλλαγή στη νοοτροπία διοίκησης. Ουσιαστικά, καταργήθηκε η έννοια “συνεννόηση” και συλλογικά όργανα όπως το Δηµοτικό Συµβούλιο και στη θέση τους εισήχθη η λογική του «ενός ανδρός αρχή». Η παρούσα διοίκηση - δυστυχώς - δεν αντιλήφθηκε το ρόλο που της ανέθεσε ο Αχαρναϊκός λαός σε µια τόσο κρίσιµη χρονική περίοδο. Ακολούθησε ένα µοντέλο αντίληψης που έχει τελειώσει εδώ και καιρό και εξάντλησε τις δυνάµεις της σε υπόγειες διαδροµές, µοναχικούς σχεδιασµούς και στην αντιµετώπιση φανταστικών «εχθρών».
Δίκαια βέβαια, θα ρωτήσει κάποιος: «…πόση σηµασία έχουν όλα αυτά στο επίπεδο ζωής του δηµότη»; «…εµείς που ζούµε σε αυτή την πόλη τι θα ωφεληθούµε; Τι θα αλλάξει αν συνεδριάζει το ΔΣ;» Την ίδια περίοδο, στην πραγµατική ζωή της πόλης, έχει - ήδη - ξεκινήσει µια περίοδος έντονων και αφανών διεργασιών που αφορούν στην ίδια την κοινωνία. Η φτωχοποίηση, οδηγεί στην πλήρη αποµόνωση ολόκληρων κοινωνικών οµάδων. Σε απόλυτη έξαρση, είναι τα εµφανή και αφανή γκέτο που δρουν διαλυτικά στον κοινωνικό ιστό των Αχαρνών. Τα υγιή κύτταρα, όπως η οικογένεια, οι µικροεπιχειρηµατίες, οι συλλογικοί φορείς βρίσκονται σε εξαιρετικά δύσκολη θέση και λόγω της οικονοµικής κρίσης δυσκολεύονται να αντισταθούν ουσιαστικά.
Γίνεται αντιληπτό ότι θέτω δυο ζητήµατα: τον πρωτοφανή τρόπο άσκησης µονοπρόσωπης διοίκησης τα τελευταία 2,5 χρόνια χωρίς σχέδιο και τις πληγές που µεγαλώνουν στην πόλη, λόγω της οικονοµικής κρίσης και έχουν χαρακτήρα κοινωνικής αποσύνθεσης.
Σε αυτή την χρονική περίοδο, ο «µεγάλος ασθενής», η πόλη µας, έχει άµεση ανάγκη από µια αποτελεσµατική στρατηγική αντιµετώπισης της αυξανόµενης κοινωνικής κρίσης, που προβλέπω ότι θα γίνει αβάστακτα έντονη στα επόµενα χρόνια. Η φράση ανώτατου αξιωµατικού της Αστυνοµίας, ακούγεται στα αυτιά µου καθηµερινά: «…σε 5 -10 χρόνια αν συνεχιστεί η σηµερινή πορεία στο Μενίδι δεν θα µπορείς να κυκλοφορείς»!
Με την έλευση της νέας χρονιάς, αντί ευχών, θα ήθελα να δω µόνο κάτι αληθινό, που να προοιωνίζει αλλαγή. Οφείλουµε να αντιληφθούµε ότι δεν πρόκειται να βιώσουµε στο πετσί µας άµεσα την απαλλαγή από τα µεγάλα προβλήµατα, γιατί δεν υπάρχουν µαγικές λύσεις. Η µόνη επιλογή την οποία υπηρετώ συνειδητά, είναι να συµφωνήσουµε, ποια είναι τα 4-5 βασικά προβλήµατα του τόπου και να προωθήσουµε λύσεις στα επόµενα χρόνια σε ορίζοντα ίσως και δεκαετίας. Όλα δεν λύνονται από έναν. Γι’α τούτο σε αυτή τη συµφωνία απαραίτητη προϋπόθεση είναι η κοινωνία να είναι παρούσα και ενεργή.
Αν είναι η ανεργία… Υπάρχουν λύσεις σε τοπικό επίπεδο! Αν είναι τα όµβρια… Να εστιαστούν όλες οι ενέργειες (πολιτικές και τεχνικές) στην τελική λύση. Αν είναι η παραβατικότητα και τα γκέτο… Να προωθηθούν οι λύσεις που θα αποτρέπουν το έγκληµα θα εντάσσουν κοινωνικά τις µειονότητες, ώστε να σταµατήσει η διαρκής υποβάθµιση και η έξαρση της παραβατικότητας. Μήπως από την άλλη είναι σηµαντικό πρόβληµα το ελλιπές συγκοινωνιακό δίκτυο, η αναξιοποίητη δηµοτική περιουσία, η απαξίωση του Ολυµπιακού Χωριού κ.α.;
Αν γίνει αποδεκτό το πλαίσιο των βασικών προβληµάτων και οι επιθυµητές λύσεις, τότε µε άξονα τη συνένωση πολιτικών δυνάµεων και κοινωνίας, µπορούµε να ελπίζουµε σε ένα µέλλον, περισσότερο αισιόδοξο, χωρίς να αναλώνουµε άσκοπα πόρους και δυνάµεις.
Κρίνω ότι µόνο αυτή η προοπτική πολιτικής υπάρχει ως λύση για τον τόπο µας και αποτελεί µονόδροµο! Αυτήν την πολιτική υπηρετώ και αισιοδοξώ γιατί ξέρω καλά, ότι σε αυτόν τον δρόµο, δεν είµαι µόνος.