Στις εκλογές που έρχονται θα κληθούμε ο καθένας ξεχωριστά να αποφασίσουμε ποιος θέλουμε να διαχειριστεί το μέλλον του Δήμου μας.
Προσωπικά τους δημότες τους διαχωρίζω σε 2 κατηγορίες:
1. Σε αυτούς που ψηφίζουν συγκριμένα άτομα και παρατάξεις επειδή έχουν να κερδίσουν κάτι σε προσωπικό επίπεδο (είναι αυτοί που σε απειλούν ότι κουβαλούν μαζί τους τουλάχιστον 50 ψήφους αν δεν τους κάνεις τη χάρη!)
2. Σε αυτούς που τους νοιάζει να δουν τον τόπο μας να πηγαίνει μπροστά και ψηφίζουν χωρίς άμεσο προσωπικό όφελος.
Την πρώτη κατηγορία ψηφοφόρων για να μην πω βαριά κουβένα, λέω απλά ότι δεν την υπολογίζω. Δεν είναι αμελητέα όμως. Προσωπικά, απλά επιλέγω να μην ασχολούμαι με αυτή.
Η δεύτερη κατηγορία ψηφοφόρων όμως μπορεί να πάρει το μέλλον της πόλης στα χέρια της αποφασίζοντας σωστά. Αυτοί οι ψηφοφόροι είναι που μπορούν να διώξουν όλους όσους λυμαίνονταν το δήμο επί χρόνια ή όσους επιχειρούν επανείσοδο.
Ο, τι σκέψεις καταθέσω λοιπόν παρακάτω, αφορούν τη δεύτερη κατηγορία ψηφοφόρων.
Θέτω το εξής ερώτημα για την οικονομία της συζήτησης: Από τη στιγμή που αυτοί οι ψηφοφόροι - οι σκεπτόμενοι συλλογικά - αποφασίζουν να στηρίξουν κάποιον υποψήφιο με ποια κριτήρια το κάνουν;
Μήπως με βάση τα ωραία προγράμματα, μήπως με τις ωραίες υποσχέσεις ή με τις δεσμεύσεις και τις διαβεβαιώσεις ότι όλοι μαζί θα συνδιαμορφώσουμε το μέλλον;
Είτε το θέλουμε, είτε όχι, ένας Δήμος, είναι μια διοικητική δομή ενταγμένη σε ένα συνολικό σύστημα. Αυτό το σύστημα λειτουργεί με κανόνες και νόμους.
Αυτό που διαπιστώνω διαβάζοντας διάφορες προτάσεις υποψηφίων προκειμένου να προσελκύσουν ψηφοφόρους είναι ότι δε στηρίζονται πουθενά. Μας λένε πάνω κάτω ότι θα μετατρέψουν το Δήμο Αχαρνών σε επίγειο παράδεισο, με έργα παντού, ανθρωπιά, καταπολέμηση της φτώχειας και των διακρίσεων. Μας λένε ότι κάθε γειτονιά θα είναι και αυτή ένα τμήμα του παραδείσου. Δεν θα έχει φυσικά πουθενά λακκούβες ενώ τα σκουπίδια θα μαζεύονται από παντού και καθημερινά!
Ε, λοιπόν, αυτά δεν είναι προγράμματα. Είναι συνονθύλευμα ευχών που ελάχιστες πιθανότητες έχουν να γίνουν πράξη.
Δεν ξέρω αν μου δίνεται το δικαίωμα να κρίνω προτάσεις των άλλων συνδυασμών ή τα έως τώρα λεχθέντα τους. Όμως επειδή πλέον μπορώ να επικαλούμαι την εμπειρία τριών ετών διοίκησης συν όλη την προηγούμενη εμπειρία από επαγγελματικές συνεργασίες με δήμους, διαπιστώνω ότι η πλειονότητα των προτάσεων και θέσεων που διαβάζω είναι εκτός τόπου και χρόνου. Θα τις έλεγα επικίνδυνες και για τους ίδιους τους υποψηφίους αφού σε πέντε χρόνια θα πρέπει να απολογούνται για όσα έταξαν και δεν έπραξαν.
Φαίνεται ξεκάθαρα ότι στο βωμό της διεκδίκησης της εξουσίας προτείνονται ανεδαφικά προγράμματα ή ότι υπάρχει άγνοια κινδύνου και διαδικασιών.
Είναι ξεκάθαρο επίσης, ότι επειδή απευθύνονται σε ένα κόσμο ο οποίος έχει ανάγκη την ελπίδα, του την ξεπουλάνε σε τιμή ευκαιρίας.
Είμαι από αυτούς που θέλω να λέω ότι έχω όραμα. Το όραμα όμως δε μπορεί να το δημιουργούν όμορφες λέξεις που στηρίζονται στην άγνοια και στον καιροσκοπισμό.
Για να επανέλθω… δεν έχω άδικο που πιστεύω ότι η δεύτερη κατηγορία ψηφοφόρων έχει το μέλλον της πόλης μας στα χέρια της. Επειδή δεν την οδηγεί το προσωπικό συμφέρον, μπορεί να καταπολεμήσει την άγνοια και να δώσει ώθηση στην πόλη μέσα από σωστές επιλογές. Αρκεί λοιπόν να δει την πραγματικότητα με κριτήρια ορθά, βάσει της πραγματικότητας και των πραγματικών δυνατοτήτων.
Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε ότι αυτοί που σήμερα φαίνεται να έχουν άγνοια κινδύνου ή λειτουργούν καιροσκοπικά, προτείνοντας παράδεισους, δεν μπορεί να διαχειριστούν το μέλλον το δικό μας και της πόλης μας για τα επόμενα 5 χρόνια! Αρκετά τράβηξε η πόλη με τους πειραματισμούς και τα συμφέροντα. Σήμερα το καράβι που λέγεται Δήμος Αχαρνών έχει μπει σε ήρεμο λιμάνι και κανείς από μας δεν πιστεύω ότι θέλει να ξαναδεί το Δήμο Αχαρνών σε φουρτουνιασμένα πελάγη.
* Είναι βέβαιο ότι κάποιοι θα βρεθούν να κάνουν το σχόλιο τους σχετικά με τη λίμνη ανάσχεσης που είχαμε προτείνει το 2010. Θα αναφερθούμε σε αυτό στην πορεία με άλλο άρθρο.