Το επικίνδυνο χειροκρότημα στα αυτονόητα

 

Μιλάω με πολύ κόσμο, καθημερινά. Και είναι πολλές οι στιγμές στις οποίες αναρωτιέμαι αν στους κατοίκους των Αχαρνών έχει βαθιά ριζωθεί μέσα τους η πεποίθηση ότι είναι πολίτες δεύτερης ή ακόμα κατώτερης κατηγορίας. Είναι μια σκέψη που αν ισχύει θα πρέπει να φοβίζει, γιατί σημαίνει ότι έχουμε χάσει την ελπίδα να περιμένουμε και να διεκδικούμε όλα όσα δικαιούμαστε και όσα μας αξίζουν.

Διάφορα γεγονότα των τελευταίων 20-25 χρόνων οδηγούν τους συμπολίτες μας στο συμπέρασμα ότι αυτά τα χρόνια στο Δήμο Αχαρνών ήταν χρόνια ουσιαστικής απραξίας, σκανδάλων, διαφθοράς, βολέματος ημετέρων, μηδαμινών έργων, χαμένων ευκαιριών, εκτόξευσης της εγκληματικότητας. Ακόμα κι αν με αυτό τον αφορισμό αδικούνται όσες καλές προσπάθειες ενδεχομένως έγιναν από όλες τις διοικήσεις,  οι κάτοικοι αυτής της πόλης συνήθισαν την κατάσταση της απαξίωσης.

Όλοι ανεξαιρέτως λοιπόν μέσα στη γενική απογοήτευση αναζητούν το καλύτερο. Αλλά ποιό είναι αυτό το καλύτερο τελικά; Θα το αφήσουμε έτσι απροσδιόριστο; 'H θα το κάνουμε σαφές ώστε η κάθε διοίκηση να μην θεωρεί ότι είμαστε πολίτες με χαμηλές προσδοκίες, παρέχοντας υπηρεσίες και υποδομές που είναι καθρεφτάκια για ιθαγενείς;  

Αυτά συμβαίνουν όμως όταν επικροτούμε τα αυτονότητα που υλοποιεί η κάθε διοίκηση, φυσικά και η παρούσα. Μαζεύονται τα σκουπίδια, λέμε μπράβο. Αν τα πληρώνουμε δύο φορές πάνω το προσπερνάμε. Έκλεισε μια λακκούβα ή άλλαξε μια λάμπα γρήγορα λέμε μπράβο. Αλλά αν έχουμε ακόμα λάμπες συμβατικές και όχι led το προσπερνάμε. Έγινε μια υποτυπώδης παιδική χαρά λέμε μπράβο. Στρώνουμε άσφαλτο σε ένα δρόμο που δεν έχει αγωγούς ομβρίων, ούτε πεζοδρόμια, ούτε επαρκή φωτισμό και λέμε πάλι μπράβο.

Την ίδια ώρα στους δήμους πρότυπα, όπως είναι η Θέρμη, η Καλαμαριά, η Πάτρα, η Αργυρούπολη, η Γλυφάδα, η Καλαμάτα, τα Τρίκαλα, η Κατερίνη, τα Βριλήσσια, το Ίλιον οι ίδιες δημοτικές αρχές με μπροστάρηδες τους Δημάρχους διεκδικούν την ουσιαστική πρόοδο και καταφέρνουν κοσμογονικές αλλαγές. Φέρνουν μεγάλα έργα στους τόπους τους που αλλάζουν την καθημερινότητα ουσιαστικά και αφήνουν παρακαταθήκη για τις επόμενες γενιές.  Μεγάλα πάρκα, πεζόδρομοι, χώροι στάθμευσης, κέντρα πολιτισμού, κολυμβητήρια και πολλά ακόμα σε δήμους που στην πραγματικότητα έχουν πολύ μικρότερες δυνατότητες από τον Δήμο Αχαρνών.

Έχω μια βάσιμη υποψία όμως. Η αδυναμία σχεδιασμού και υλοποίησης μεγάλων στόχων και παρεμβάσεων από τις δημοτικές αρχές του τόπου μας δεν συμβαίνει μόνο εξαιτίας της ανικανότητας ή των περιορισμένων δυνατοτήτων των διοικούντων.

Κυρίως πιστεύουν ότι ο κόσμος των Αχαρνών τέτοια θέλει και είναι ευχαριστημένος με τα λίγα.

Η δική μου προτροπή προς τους συνδημότες μας είναι να απαιτείτε πολλά. Ζητήστε όλα σας αξίζουν από όλους εμάς που διεκδικούμε να καθορίσουμε το μέλλον της πόλης. 

Μην μας κάνετε το χατίρι να είστε χειροκροτητές στα ελάχιστα που έχουν κερδηθεί ή υλοποιηθεί έως σήμερα. Γιατί την ίδια ώρα χάνονται πολλά και μεγάλα που τα αφήσαμε στην τύχη τους ή αδιαφορήσαμε.

 Οι κάτοικοι του πολύπαθου Δήμου Αχαρνών αξίζουμε πολλά περισσότερα και μαζί θα τα διεκδικήσουμε μεθοδικά και αποτελεσματικά.

Γιατί επέλεξα να απεγκλωβιστώ από τη μετριότητα της σημερινής διοίκησης του Δήμου Αχαρνών

 

Αγαπητές φίλες, φίλοι, συμπολίτες

 

Με ανάμεικτα συναισθήματα, θέλω να σας ενημερώσω για την επιλογή μου να απεγκλωβιστώ από τη σημερινή διοίκηση του Δήμου Αχαρνών και από τη θέση του Αντιδημάρχου Συντονισμού Δημοτικού Έργου και Πολεοδομίας, συνεχίζοντας ωστόσο δημιουργικά και κυρίως δυναμικά ως ανεξάρτητος Δημοτικός Σύμβουλος.

 

 

Αυτή η επιλογή, ανθρώπινα δημιουργεί το αίσθημα της στεναχώριας.  Άλλωστε καταβλήθηκε τεράστια προσπάθεια εδώ και σχεδόν 2 χρόνια, σε αντίξοες συνθήκες για να ξεκινήσουν δεκάδες σημαντικές παρεμβάσεις, έργα, μελέτες, σε συνεργασία με τους συναδέλφους αυτοδιοικητικούς και ασφαλώς με τη στήριξη των υπαλλήλων, οι οποίοι αγκάλιασαν το όραμα μας, ειδικά από τη στιγμή που συμπράξαμε με τη σημερινή διοίκηση.

 

Όμως δεν κυριαρχεί μέσα μου η λύπη. Κυριαρχεί η ελπίδα, η δύναμη, η πίστη που πηγάζουν από την εμπειρία τόσων ετών και την πεποίθηση ότι για τον τόπο μου μπορώ να προσφέρω από κάθε πλευρά της ιστορίας.

 

 Σχεδόν 2 χρόνια πριν, ως Επικεφαλής της Δημοτικής Παράταξης ΔΕΚΑ τάχθηκα υπέρ της υλοποίησης ενός τεράστιου πολιτικού και ουσιαστικού βήματος συμπόρευσης με τη δημοτική αρχή. Προς την ίδια κατεύθυνση ήταν η παραίνεσή μου προς τους συναδέλφους δημοτικούς συμβούλους με τους οποίους είχαμε κοινές αγωνίες. Αυτό το βήμα ήταν μοναδικό για τα δεδομένα της ελληνικής αυτοδιοίκησης, προκειμένου δύο παρατάξεις να αφήσουμε πίσω τις διαφορές και να αντιμετωπίσουμε από κοινού τα πολλά προβλήματα των Αχαρνών και των Θρακομακεδόνων προωθώντας τις λύσεις τους.

 

Με οδηγό την καρδιά και την αγάπη μας για αυτόν τον τόπο, έθεσα μαζί με συναδέλφους στη διάθεση του δημάρχου μια ολόκληρη δημοτική παράταξη με την εμπειρία και τις γνώσεις των στελεχών μας, παρά τις τότε πολλές αντίθετες φωνές, που δυστυχώς αποδείχθηκαν σε αρκετά σημεία αληθινές.

 

Eπραξα ωστόσο αυτό που έκρινα ότι θα βοηθήσει την πρόοδο και την προκοπή του Δήμου. Η επιλογή αυτή είναι στη συνείδησή μου απόλυτα δικαιωμένη. Συμβάλαμε τα μέγιστα για να εξασφαλιστούν χρηματοδοτήσεις δεκάδων εκατομμυρίων και να ετοιμαστούν μελέτες που θα αποτελέσουν τη βάση για μεγάλες αλλαγές στον τόπο μας. Κι όμως όλη αυτή η τεράστια προσπάθεια δεν ήταν ανέφελη. Αντίθετα ήταν γεμάτη από αντιξοότητες και εμπόδια που ξεφύτρωναν από παντού λες και κάποιοι πριν φρόντιζαν να ρίξουν το σπόρο.

 

 Δεν είναι αυτή η ανακοίνωση ο χώρος για την απόδοση ευθυνών. Παρόλα αυτά, θα απαντήσω στο ερώτημα που σίγουρα τα έχετε όλοι στη σκέψη σας διαβάζοντας αυτές τις γραμμές.

 

Γιατί φεύγεις τώρα;

H απάντηση φίλοι μου είναι απλή. Γιατί με πνίγει η μετριότητα σε κάθε ενέργεια που γίνεται, σε αυτόν τον Δήμο λες και απευθυνόμαστε σε μέτριους δημότες. Με πνίγει η ίντριγκα που τρώει τελικά περισσότερο χρόνο από αυτόν που δαπανούμε για λύσουμε προβλήματα των δημοτών μας. Με πνίγει η τιμωρία να υποβάλλομαι σε καψόνια υπερπροσπάθειας για να επιτύχουμε όλες τις μεγάλες παρεμβάσεις που επιθυμούμε για τον τόπο και τις αλλαγές που αξίζουν στους ανθρώπους του.

Με πνίγει η προοπτική να συνεχίσω να λειτουργώ στη μετριότητα και στο μέλλον. Γιαυτό είπα… φύγε τώρα.

 

 

Όμως, υπάρχουν και ειδικότεροι λόγοι που επιτάσσουν τον απεγκλωβισμό μου από αυτό το σημερινό προβληματικό σύστημα διοίκησης του Δήμου Αχαρνών.

Αναφέρω μόνο λίγους:

·       Ουδέποτε υπήρξε ουσιαστική συνεργασία με τον κ. Δήμαρχο για όλα τα μεγάλα θέματα που απασχολούν τον Δήμο Αχαρνών, αν και ήταν προϋπόθεση της σύμπραξης που συνυπογράψαμε οι δύο παρατάξεις πριν 2 χρόνια. Οι πρωτοβουλίες που πήραμε και φέραμε σε πέρας με απόλυτη επιτυχία ήταν μόνο ένα μέρος αυτών που θα μπορούσαμε να είχαμε πράξει αν είχαμε αφεθεί απερίσπαστοι στο έργο μας.

·       Η κακή οικονομική διαχείριση που όσο κι αν την κρύβουμε δεν κρύβεται: Είμαστε ο μόνος πλέον Δήμος στην Ελλάδα στο Οικονομικό Παρατηρητήριο. Όλοι οι άλλοι δήμοι κατάφεραν και βγήκαν και εμείς καλούμαστε να ψηφίζουμε προϋπολογισμούς που αποτυπώνουν έλλειμα που κάθε χρονιά αυξάνεται.

·       Στον τομέα ευθύνης μου δηλαδή στο Σχέδιο Πόλης και στην Πολεοδομία η προσπάθεια να ξεκινήσουν όλα τα σχέδια πόλης που είχαν βαλτώσει, δεν βρήκε στήριξη. Στο Μονομάτι, στη Λυκότρυπα, στα Μεγάλα Σχοίνα, στους Ξενοδοχουπαλλήλους, στον Αγ. Ιωάννη το Ρώσο, στην Αγία Αννα, στο ΒΙΠΑ Τατοίου. χιλιάδες συμπολίτες μας ταλαιπωρούνται μη μπορώντας να αξιοποιήσουν τις περιουσίες τους και ζώντας σε τριτοκοσμικές συνθήκες. Ποιος νοιάζεται όμως για όλα αυτά;

·       Οι επανειλημμένες ενέργειες εκ μέρους του Δημάρχου με τις οποίες επιδιώχθηκε η παράκαμψή μου σε θέματα αρμοδιότητάς μου στην Πολεοδομία και στο Σχέδιο Πόλης, όπως και της υπηρεσίας, με σκοπό την εξυπηρέτηση συγκεκριμένων συμφερόντων. Την ίδια ώρα οι απλοί δημότες και επιχειρήσεις ταλαιπωρούνται γιατί απλά δεν αποτελούν προτεραιότητα

Είναι πολλά ακόμη. Αν χρειαστεί θα τα πούμε εν καιρώ αν και το παρελθόν με αφορά μόνο ως αντιπαράδειγμα. 

 

 

Φίλοι συμπολίτες και συνδημότες.

Ο τόπος μας συνεχίζει να είναι το ίδιο υποβαθμισμένος, το ίδιο κακόφημος, το ίδιο επικίνδυνος εξαιτίας της παραβατικότητας,το ίδιο προβληματικός στις περισσότερες λειτουργίες του.

 

Έχω το δικαίωμα και ως δημότης και ως δημοτικός σύμβουλος να απαιτώ και να επιδιώκω να γίνουν άλματα γιατί είναι εφικτό. Κάθε άλλος βηματισμός δεν αρκεί. Είμαστε ήδη πολύ πίσω σε σχέση με άλλους δήμους που σέβονται τους δημότες τους. Αυτοί είναι το παράδειγμα.

 

Αν κάτι πρέπει να ζητάμε και να έχουμε ως απαίτηση είναι η απογείωση του τόπου και της ποιότητας ζωής των κατοίκων. Τίποτα λιγότερο. Γιατί μόνο τότε όλοι εμείς που ζούμε εδώ θα είμαστε πραγματικά υπερήφανοι στην πράξη και όχι απλά ως σύνθημα.  

 

Πιστεύω ακράδαντα ότι οι Αχαρνές και οι Θρακομακεδόνες μπορούν να αποτελέσουν παράδειγμα μεταστροφής προς την ανάπτυξη, που θα σημάνει περιβάλλον υψηλού επιπέδου, υποδομές αντάξιες ευρωπαϊκής πόλης, αξία στην περιουσία μας, δουλειές και εργασία για πολλούς.

Εγώ, εμείς, αυτούς τους στόχους οφείλουμε να υπηρετήσουμε.

Η πορεία ενός ανθρώπου που ζητάει την ψήφο σου...

Στις Αχαρνές ξεκίνησε η ζωή μου… 

Γεννήθηκα το 1975 στις Αχαρνές. Στο Μενίδι. Αλλά όπως και να το πεί κάποιος, τον ίδιο τόπο περιγράφει. Τότε που γεννήθηκα, κάθε σημείο της πόλης ήταν μια όμορφη γειτονιά με ανθρώπους οι οποίοι δεν έκαναν τσιγγουνιά στις καλημέρες.  Η μητέρα μου κατάγεται από τις Αχαρνές – η Αναστασία Αλεπού, το γένος Παγώνα και ο πατέρας μου ήταν από τα ​ηρωικά ​Καλάβρυτα όπως του άρεσε να λέει.

Μάλλον εν έτει 1977... 

Στις Αχαρνές, μεγάλωσα σε μια όμορφη, παραδοσιακή οικογένεια…

Για τον πατέρα μου δεν χρειάζεται να πω πολλά. Είχε μια πορεία ζωής που με κάνει να νοιώθω περήφανος. Κάθε μέρα που λείπει, η παρουσία του γίνεται ακόμα πιο έντονη. Ο Σπύρος Αναγνωστόπουλος, ήταν Διευθυντής του 6ου Δημοτικού Σχολείου και ο άνθρωπος που με έμαθε να κοιτάω πριν από κάθε μου πράξη, αν αυτή «πατάει σε αρχές»! Ναι, ήταν ιδιαίτερος άνθρωπος, αυστηρός ίσως και δύσκολος. Τον άκουσα στις περισσότερες προτροπές του, αν και πολλές φορές  από αντίδραση, καθυστέρησα να τις ακολουθήσω. Μεγαλώνοντας, αντιλήφθηκα την αξία τους και  πλέον έχουν γίνει σημαία στη ζωή μου.

Από μικρός στα κοινά...στον Προφήτη Ηλία η πόρτα
 χρειαζόταν αλλαγή. Κάποιος δεν έπρεπε να το κάνει κι αυτό;
... ένα χεράκι ήταν και το βάλαμε!

Στο σπίτι μου, ασχολούμασταν  πάντα με τα «Κοινά». Όχι με την έννοια της μικροπολιτικής, αλλά με μια αρχαιοελληνική λογική:  «Καθένας πρέπει να προσθέτει ένα λιθαράκι, έξω από το σπίτι του για να κάνει η κοινωνία ένα βήμα εμπρός». Μέσα από την οικογένειά μου γεννήθηκε το σαράκι της συμμετοχής και εξακολουθεί να ζει. 

Στις Αχαρνές,  μαθαίνω τα πρώτα μου γράμματα…

Σαν αρχή, στο Νηπιαγωγείο που βρισκόταν πίσω από το εκκλησάκι του Αγίου Κωνσταντίνου. Ακολούθησε το 6ο Δημοτικό που τότε βρισκόταν στη Γέφυρα. Ούτε το νηπιαγωγείο, ούτε το σχολείου υπάρχουν σήμερα, δείγμα του πώς αλλάζει η πόλης και μένουν οι αναμνήσεις. Αμέσως μετά, φοίτησα στο 7ο Γυμνάσιο και στο 1ο Λύκειο, της πόλης μας. Και μετά από μια αποτυχημένη προσπάθεια, "μπήκα" στο πανεπιστήμιο με τη δεύτερη. Σπούδασα στην Πολυτεχνική Σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, στο Τμήμα Μηχανικών Χωροταξίας, Πολεοδομίας και Περιφερειακής Ανάπτυξης, από το 1994 μέχρι και το 1999. 

Το 6ο Δημοτικό Σχολείο Αχαρνών
που κάποτε ήταν και 7ο Γυμνάσιο. 

Για δύο χρόνια περίπου, συνέχισα σπουδές στη Μυτιλήνη​… Στο ​φημισμένο ​Τμήμα Περιβάλλοντος του Πανεπιστημίου Αιγαίου απέκτησα Master στην «Περιβαλλοντική Πολιτική και Διαχείριση». Ωραία χρόνια που δε γυρνάνε πια, χρόνια δημιουργικά αλλά και χρόνια ανεμελιάς!

Σε αυτό το πυργόσπιτο έμενα ως φοιτητής στη Μυτιλήνη .. για να λέμε όλη την αλήθεια, στο ημιυπόγειο. 

Μου έκανε από τότε εντύπωση πόση σημασία είχε δοθεί στη διατήρηση της αρχιτεκτονικής κληρονομιάς!

Στις Αχαρνές, άρχισα να τολμώ…

Κάπου στο 2001-2 ξεκίνησε η επαγγελματική σταδιοδρομία. Ερευνητικά προγράμματα, μελέτες γύρω από την ανάπτυξη, το περιβάλλον τις κοινωνικές υποδομές, την πολεοδομία και τη χωροταξία. Μέσα από τη δουλειά μου, είχα την τύχη να κάνω αρκετά ταξίδια. Να γνωρίσω διαφορετικούς ανθρώπους, νοοτροπίες και πρακτικές. Δεν το κρύβω, ότι όλα αυτά επηρέασαν τη σκέψη μου και έγιναν οδηγός για να εφαρμόσουμε αντίστοιχες πολιτικές, στην πόλη μας.  Από κάθε μια περιοχή​ που μελετώ​, προκύπτουν γνώσεις και εμπειρίες για πολιτικές ​ ή στοχευμένες δράσεις ​που θέλω να μεταφέρω στ​ην πόλη μας. ​

Σε συνέδριο στην Ιταλία για την περιβαλλοντική διαχείριση βιομηχανικών περιοχών

Η πρώτη μου ενασχόληση με τα κοινά, ήρθε σε εθελοντική βάση. Στο μικρό αλλά πανέμορφο χωριό καταγωγής του πατέρα μου, την Τουρλάδα Καλαβρύτων, ήμουν για αρκετά χρόνια Πρόεδρος στο «Σύλλογο των Απανταχού Τουρλαδαίων»​.​ Οι προσπάθειες μου όλα αυτά τα χρόνια ήταν να αναδειχθεί η «παγωμένη» μνήμη: τα παραδοσιακά στοιχεία του χωριού, το παλιό σχολείο, τα μονοπάτια, τα μνημεία, μέσα από μια σειρά Ευρωπαϊκών και εθνικών προγραμμάτων στα οποία – τελικά - εντάχθηκε ο Σύλλογος

Στις Αχαρνές, ασχολήθηκα με τα δημοτικά…

​Ένα απόγευμα κάπου εκεί στο Πάσχα του 2010, χτύπησε το τηλέφωνο. Ο Σωτήρης Ντούρος ήταν στην άλλη άκρη της γραμμής. "Έχω ακούσει καλά πράγματα για σένα και θέλω να τα πούμε"​. Τα είπαμε και τη συνέχεια τη γνωρίζετε..

·         Την περίοδο 201​1​- 2014 με εκλέξατε Δημοτικό Σύμβουλο Αχαρνών. Στα χρόνια αυτά, διατέλεσα για 1 χρόνο Αντιδήμαρχος Ανάπτυξης και 1 χρόνο Πρόεδρος της Δημοτικής Φροντίδας Αχαρνών​. ​Σε αυτά τα 2 χρόνια διοίκησης προώθησα περισσότερες από 100 δράσεις - παρεμβάσεις ή προγραμματίστηκαν για τη συνέχεια (θα υπάρξει εκτενής αναφορά) άλλες. 

·         Την περίοδο 2014-2019 με επανεκλέξατε ​Δημοτικό Σύμβουλο με υπεδιπλάσιο αριθμό σταυρών. Αν και οι εκλογές χάθηκαν, σε προσωπικό επίπεδο έγινα δέκτης απέραντης εμπιστοσύνης και τιμής από τους συμπολίτες μου. 

Για την περίοδο αυτή, οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ στον πρώην Δήμαρχο κ. Σωτήρη Ντούρο. Εμπιστεύθηκε στο πρόσωπό μου, αν και πρωτάρης, αλλά και σε άλλους ανθρώπους της γενιάς μου, θέσεις ευθύνης του Δήμου. Και αυτή την εμπιστοσύνη του στο πρόσωπό μου, την τίμησα έως το τέλος.  

Στις Αχαρνές, το 2017 χόρεψα το χορό του Ησαία…

Με την Ελένη Χωριανοπούλου. Την ίδια χρονιά, το σπίτι μας γέμισε από την παρουσία του Κωνσταντίνου – Ανδρέα. Όπου να ναι, ο Κωνσταντίνος περιμένει - με το καλό και πρώτα ο Θεός - το αδερφάκι του! Για όλους αυτούς τους ανθρώπους της ζωής μου, νοιώθω ότι θα ήταν άδικο να κάτσω σπίτι μου​,​ παρακολουθώντας ό​,​τι συμβαίνει από τον καναπέ… Ας το κάνουν κάποιοι, αλλά όχι εγώ.

Στις Αχαρνές, έχω επιλέξει να μείνω το υπόλοιπο της ζωής μου​ με την οικογένειά μου​. Εσύ?

Το νοιώθω σαν μια συνέχεια, όλων όσων διαβάσατε πρίν. Μπορεί να είναι η προσωπική μου συνέχεια, ​αλλά για σκεφτείτε...  μήπως είναι η κοινή μας συνέχεια​;​ Για την πόλη μας, το Μενίδι ή τις Αχαρνές, ονειρεύομαι την ποιότητα ζωής ​​αναβαθμισμένη​, όπως δηλαδή μας αξίζει​। Και πιστεύω ότι μπορεί να γίνει​ αυτό​! Θέλω λοιπόν, μια πόλη που θα μας αρέσει να ζούμε. Μια πόλη που θα την αναφέρουμε χωρίς να κρυβόμαστε।

Είμαι εδώ, γιατί έχω την όρεξη να προσφέρω τις γνώσεις και την εμπειρία μου, όσο και αν αυτός ο τόπος καθημερινά μας πληγώνει! Αν ζητώ την ψήφο σας και σε αυτές τις εκλογές, είναι γιατί θεωρώ ότι μπορώ να προσφέρω, ρεαλιστικά και με έναν τρόπο που ξεφεύγει από τις μικροπολιτικές που έχουμε συνηθίσει να ζούμε. … Και θέλω να λέω ότι είμαι ένας τεχνοκράτης αλλά με κοινωνικές ευαισθησίες!

Ο Παιδικός Σταθμός των Θρακομακεδόνων άνοιξε το 2014. Ήταν ένα προσωπικό στοίχημα η λειτουργία του... και το αποτέλεσμα δικαίωσε όχι εμένα, αλλά τους κατοίκους των Θρακομακεδόνων!

​ Δημοτικές Εκλογές του 2019: υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος με την παράταξη "Δημιουργούμε Ένα Καλύτερο Αυριο – ΔΕΚΑ" και υποψήφιο δήμαρχο τον Χάρη Δαμάσκο! Γιατί? 

Γιατί βλέπω ότι πάμε να κάνουμε κάτι που συμβαίνει για πρώτη φορά στον τόπο. Κάτι που δεν «κραυγάζει», κάτι που κοιτάει το μέλλον, δεν περιέχει κανένα «παλιό λάθος» που θα μας κάνει να βιώσουμε το… ίδιο λάθος της Διοίκησης που είναι αποκομμένη από τον κόσμο των Αχαρνών. Θέλετε να το δούμε μαζί; Με χαρά μου να σας ξεναγήσω! Νοιώθετε ότι είστε καχύποπτοι και αυτή την φορά; Πάλι με χαρά μου να σας δείξω το περιεχόμενο!

Είμαι στη διάθεσή σου και σε προτρέπω να τα πούμε 

​Στείλτε μου email ή μήνυμα στο messenger.

​Για πιο άμεση επικοινωνία 6972835990. 

Κοιμάμαι ελάχιστες ώρες, απαντάω σε όλα τα τηλέφωνα και αντέχω κάθε κριτική, κάθε ερώτηση και κάθε συζήτηση. 

Θα τα πούμε… ​​

Η συνταγή της υποβάθμισης: Ο Δήμος Αχαρνών σε ρόλο ζητιάνου

Η ελεημοσύνη ως πολιτική

Έχω πλέον πειστεί. Ο Δήμος Αχαρνών λειτουργεί σαν ζητιάνος. Όποτε πιέζει η επικαιρότητα, εξαιτίας δυσμενών γεγονότων, απλώνει το χέρι και περιμένει την ελεημοσύνη από "κάποιους περαστικούς και συνήθως αδιάφορους". Από την Περιφέρεια, από το Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, από το Καζίνο, από το Υπουργείο Εσωτερικών.

Το χειρότερο είναι ότι το μήνυμα της διαρκούς ελεημοσύνης, έχει περάσει και στους δημότες ως τρόπος λύσης στα προβλήματα!  Ακούω πάρα πολύ συχνά σε συζητήσεις να μου λένε «Να διεκδικήσουμε, να φύγει η εγκληματικότητα, να μη φύγει το καζίνο, να μας δώσουν το κολυμβητήριο, να .. να … να..»

Οι άλλοι φταίνε..

Ε και;  Είναι όλοι οι άλλοι διατεθειμένοι να ακούσουν; Είναι σαν να απαιτεί ο ζητιάνος της  πλατείας να του δίνεις χρήματα, κάθε μέρα που περνάς από μπροστά του. Αυτή η απαίτηση γίνεται εξοργιστική, αν υπάρχει η υποψία ότι ο συγκεκριμένος  ζητιάνος θα μπορούσε ενδεχομένως να βρει μια κανονική δουλειά, για να βγάζει τα προς το ζην.

Ο Δήμος Αχαρνών, είναι πλέον συνώνυμος μόνο προβληματικών καταστάσεων. Με το  γνωστό "μαγικό ραβδάκι", προεκλογικά όλα τα προβλήματα έχουν τη λύση τους, αλλά με το ίδιο μαγικό ραβδάκι αυτή η λύση μετατίθεται για μετά τις εκλογές. Κι όταν έρχεται η ώρα της πραγματικής διοίκησης,  φταίνε πάντα οι άλλοι, που δεν μας δίνουν αυτά που μας οφείλει η ιστορία με την συνοδεία πολλών ακόμα αστείων επιχειρημάτων.

Όμως οι υποσχέσεις, δεν είναι το κεντρικό μου ζήτημα σε αυτό το άρθρο. Γιατί οι υποσχέσεις χρειάζονται, ως μέσο πολιτικής έκφρασης. Εξάλλου, για όλα - σχεδόν - τα προβλήματα, υπάρχουν λύσεις. Άλλες είναι άμεσες και άλλες έρχονται σε βάθος χρόνου. Αυτό που λείπει είναι κάτι πολύ πιο βασικό. Είναι ότι στον Δήμο Αχαρνών, με ευθύνη πολιτική (της διοίκησης), δεν αναλαμβάνονται οι υποχρεώσεις που μας αναλογούν.  Δεν έχουμε προγραμματισμό. Δεν είμαστε νοικοκύρηδες. Ούτε σχεδιάζουμε σε βάθος χρόνου. Ούτε επίσης εκμεταλλευόμαστε τα εργαλεία που έχουμε στα χέρια μας και μας προσφέρουν άλλοι θεσμοί. Έτσι, φτάνουμε στο εύκολο συμπέρασμα ότι για όλα φταίνε «οι άλλοι».

Αυτά έχει δείξει η ζωή

Έχω πλέον πειστεί.. ο  Δήμος Αχαρνών δεν μπορεί να πορεύεται με "πολιτική ελεημοσύνης", όπως έγινε σε εξοργιστικό βαθμό τα τελευταία χρόνια. Οι Δήμοι που τους θεωρούμε πρότυπα, δεν έφτασαν ποτέ στο βαθύ και ακραίο σημείο που βρισκόμαστε εμείς σήμερα, γιατί ακολούθησαν τις δύο πιο κεντρικές αρχές για την επιτυχία: Προγραμματισμό και Στόχευση. Αυτές τις αρχές υπηρετούσαν πιστά, σε βάθος χρόνου, με αποτέλεσμα να μετατραπούν σε δυνατούς οργανισμούς.

Τότε μόνο, καταφέρνει η διοίκηση να δημιουργήσει ένα Δήμο δυνατό (έχοντας κάνει συμμέτοχους του δημότες και στους κεντρικούς στόχους αλλά και στον προγραμματισμό). Και τότε ΝΑΙ! Μπορείς να διεκδικείς πολλά επιπλέον, ακόμα κι αν δεν τα δικαιούσαι. Γιατί η ζωή το δείχνει ξεκάθαρα: οι διεκδικήσεις και οι κινητοποιήσεις είναι για αυτούς που είναι ήδη δυνατοί. Εμείς είμαστε ακόμα αδύναμοι, παθητικοί ζητιάνοι.

"Εσύ θα σώσεις την πόλη;" Οχι. Εσύ..

Κάθε απόγευμα γυρνώντας από τη δουλειά, δεν ανοίγω την πόρτα την πολυκατοικίας με τα κλειδιά μου. Χτυπάω το κουδούνι. Είναι η στιγμή, που αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση για την καθημερινή μεγάλη συνάντηση με τον Κωνσταντίνο το γιο μου (και με σένα βρε Ελένη… μη γκρινιάζεις αγάπη μου).
Ο Κωνσταντίνος, ακούγοντας το κουδούνι, ζητάει από τη μαμά του να ανοίξει την πόρτα του διαμερίσματος. Φτάνει στην ανοιχτή πόρτα λοιπόν και αρχίζει να φωνάζει επαναλαμβανόμενα και δυνατά… «μπαμπααααααα…» «μπαμπααααααα…» με αντίλαλο που φτάνει ως τον 5ο όροφο.  Είναι η στιγμή που νοιώθω την απόλυτη ευτυχία και ολοκλήρωση!

Φωνάζει τόσο δυνατά που εκείνη την ώρα στα υπόλοιπα διαμερίσματα μάλλον θα μουρμουρίζουν.. «α ήρθε κι ο Αναγνωστόπουλος».

Το τελευταίο διάστημα όμως, ενόψει εκλογών, μπαίνοντας στο σπίτι η Ελένη έχει βρει ένα τροπάριο να μου ψέλνει (ξέρει ότι μου αρέσει η βυζαντινή μουσική):
"Ορίστε άκου το παιδί, που πας να μπλέξεις πάλι με τις εκλογές..." και αμέσως μετά  "Και τι όφελος είχες όλα αυτά τα χρόνια;" συνεχίζει με το "Το παιδί σου πότε θα το βλέπεις;" και δεν αργεί και το  επόμενο.. "Εμένα ποιος θα με βοηθάει; Εσύ θα σώσεις την πόλη";

Μέτρησες πόσες είναι οι ερωτήσεις; … και αυτές είναι μόνο το 1/10 από αυτές που καλούμαι να απαντήσω στο ερώτημα "γιατί ξανακατεβαίνω στις εκλογές". 

Γιατί μεταξύ μας, δεν χρειάζεται να μου τις κάνει κάποιος άλλος αυτές τις ερωτήσεις. Τις έχω κάνει ήδη εγώ πολλές φορές στον εαυτό μου. Τώρα μάλιστα, που οι υποχρεώσεις μου, έχουν γίνει πολύ περισσότερες και πιεστικότερες, οι απαντήσεις στον εαυτό μου οφείλουν να είναι ακόμα πιο πειστικές.

Και έστω ότι βρίσκω αυτές τις απαντήσεις. Αμέσως, έρχεται ένα νέο κύμα αντιδράσεων, από τον κόσμο με τον οποίον συνομιλώ καθημερινά.. «όλοι ίδιοι είναι», «όσοι δεν έχουν δουλειά να κάνουν, ασχολούνται με αυτά», «και τόσα χρόνια που ψήφιζα τι κατάλαβα» και τόσα άλλα.

Οκ… οκ.. ας πουμε ότι όλοι έχουν δίκιο, με βάση την οπτική τους. Κι ας πούμε, ότι ζητώ τη συγγνώμη που μου αναλογεί (πλέον δεν μπορώ να υποστηρίζω ότι προέρχομαι απο παρθενογέννεση). Γιατί μεταξύ μας, ο κόσμος και ειδικά οι νέοι δεν έχουν άδικο να δηλώνουν απογοητευμένοι.

Η στάση άρνησης και αποχής από τις εκλογές όμως, ποιον και σε τι ωφελεί; Στα ήδη δηλωμένα ψηφοδέλτια που διεκδικούν τον Δήμο Αχαρνών, δεν  μπορεί να μην υπάρχουν παρουσίες που εκφράζουν την ελπίδα, την αυριανή καλύτερη ημέρα. Μια τέτοια άποψη θα ήταν εξόχως μηδενιστική.

Πιστεύω ακράδαντα, ότι ο μόνος δρόμος να προοδεύουν οι κοινωνίες, είναι μέσω των πολιτών που ξεφεύγουν από τα στενά όρια του σπιτιού τους και την ατομιστική λογική και επιλέγουν την με οποιονδήποτε τρόπο δημιουργική συμμετοχή στα κοινά. Είναι απείρως πιο ωραίο, να ζω όμορφες στιγμές με το παιδί μου, αλλά εξίσου αναγκαίο να κάνω ό,τι μπορώ, ώστε για το δικό μου παιδί  και για τα υπόλοιπα παιδιά να συμβάλλω να δημιουργήσουμε ένα καλύτερο αύριο.

Κι αν κάποιος, για πολλούς και δικαιολογημένους λόγους, δεν μπορεί να συμμετέχει ενεργά στα κοινά, του δίνεται η ευκαιρία μια φορά στα 4 χρόνια να δείξει την τεράστια δύναμή του με την ψήφο του.

Αν και ένας που σκεφτόταν να μην πάει να ψηφίσει, άλλαξε γνώμη, τότε το κέρδος για τη κοινωνία είναι τεράστιο!

Ο φαύλος κύκλος κράτους - πολιτών: Γιατί θα ξαναθρηνήσουμε νεκρούς από πλημμύρες.

Τα προβλήματα των πλημμυρών και των φυσικών καταστροφών έρχονται κυρίως ως αποτέλεσμα της άναρχης πολεοδόμησης, την οποία επέτρεψε το δήθεν «κοινωνικό» κράτος εδώ και κάποιες δεκαετίες. Από παλιά, χτίζαμε αυθαίρετα σπιτάκια όπου είχαμε την τύχη να έχουμε κάποιο μικρό οικοπεδάκι.

Στη συνέχεια, εμείς οι αυθαίρετοι είχαμε την απαίτηση η αυθαιρεσία να γίνει νόμιμη.
Ερχόταν λοιπόν το ανίκανο κράτος (το λέμε και κοινωνικό κράτος όταν βολεύει) και νομιμοποιούσε την αυθαιρεσία με ελλιπείς μελέτες και ανύπαρκτες υποδομές. Έτσι ο αυθαιρετούχος γινόταν ως δια μαγείας νόμιμος, το κράτος μείωνε τα προβλήματα επιφανειακά και οι πολιτικοί είχαν κάνει τη δουλειά τους. Φυσικά στις ερχόμενες εκλογές ο κόσμος ανταπέδιδε το καλό που του έκαναν και έτσι το σύστημα εξασφάλιζε τη συνέχειά του.

Τόσο απλά τα παράνομα βαφτίζονταν νόμιμα. Όμως, αφού δεν ήταν σωστά καμωμένα εξ’ αρχής τα πράγματα, η φύση έκανε τη δουλειά της όπως ξέρει και πλημμύριζε τις περιοχές που είχαν βαφτιστεί νόμιμες. Κακή ώρα όπως τώρα στην Μάνδρα , πριν χρόνια στο Μενιδι με νεκρούς κ.ο.κ.

Μετά από μια σειρά από πλημμύρες κάποιοι φωστήρες σκέφτηκαν το εξής. Δεν μπορεί να γίνονται τόσο απλά οι νομιμοποιήσεις και οι εντάξεις στο σχέδιο. Θα κάνουμε πιο πολλές μελέτες – κυρίως γεωλογικές – για να βλέπουμε τι γίνεται με τα ρέματα και τις πλημμύρες. Μεταξύ μας, σωστή ήταν αυτή ανάγκη για γεωλογικές μελέτες.

Σε κάποιες περιπτώσεις λοιπόν, έγιναν καλύτερες μελέτες, έγιναν γεωλογικές μελέτες και πάλι νομιμοποιήθηκε η αυθαιρεσία. Τώρα ήταν λίγο πιο νόμιμη η αυθαιρεσία από παλιότερα. Έλα όμως που είχαμε πάλι πλημμύρες. Ε πώς να μην ξανασυμβούν όμως, αφού δεν αρκούσαν μόνο οι μελέτες. Τα έργα; Που ήταν τα έργα; Αλλά έλα μου, που τα έργα σε μια περιοχή που έχει ήδη χτιστεί, είναι τεράστια και πολύ πιο ακριβά. Συνήθως  δεν γίνονται ποτέ ή γίνονται σε βάθος δεκαετιών και αποσπασματικά.

Ετσι φτάσαμε στο άλλο άκρο. Κανείς να μην κάνει τίποτα και φυσικά κανείς να μην φταίει, εκτός από τα ακραία καιρικά φαινόμενα.

Οι υπάλληλοι και οι υπηρεσίες μετά από τις διάφορες πλημμύρες που έγιναν κατά καιρούς, πήγαν πράγματι στο άλλο άκρο. Έγιναν πολύ αυστηροί στις απαιτήσεις τους προκειμένου να αποφεύγουν τις ευθύνες Καμία μελέτη δεν εγκρίνεται αν δεν είναι υπερπλήρης. Κάθε φορά που οδεύει μια μελέτη για έγκριση ζητούν με νέα έγγραφα και δώστου κι άλλα έγγραφα και νέα δεδομένα.  Και έτσι οι μελέτες δεν εγκρίνονται σχεδόν ποτέ. Και τα αυθαίρετα μένουν αυθαίρετα αλλά φυσικά δε φταίνε όσοι τα έχτισαν. Γιατί να φταίνε όσοι έχτισαν ένα σπιτάκι – ας είναι και μέσα στο ρέμα- αφού το κράτος καθυστερεί τόσα χρόνια. Φυσικά το κράτος ποτέ δεν γκρεμίζει το βιός του κοσμάκη ακόμα και αν βρίσκεται χτισμένο μέσα στο ποτάμι.

Το κράτος επίσης, από την άλλη καθυστερεί γιατί φταίνε οι άλλες υπηρεσίες που δεν του φέρνουν ολοκληρωμένες μελέτες. Δηλαδή οι Δήμοι. Αλλά οι άλλες υπηρεσίες, δηλαδή οι Δήμοι δε φταίνε γιατί δεν έχουν χρήματα να πληρώσουν τις μελέτες, επειδή το κράτος έχει περικόψει πόρους.

Κάνω λοιπόν μια πολύ εύκολη προφητεία. Πάλι θα θρηνήσουμε νεκρούς. Και στο Μενίδι και στη Μάνδρα και στην Εκάλη ίσως. Γιατί αυτή η διαπλοκή κουτοπόνηρων πολιτών, «κοινωνικής» πολιτικής βολέματος με ορίζοντα τις επόμενες εκλογές, ανίκανων πολιτικών και ευθυνόφοβων υπαλλήλων είναι ένας φαύλος κύκλος. Στον οποίο συμμετέχουμε πολλοί από εμάς - ίσως οι περισσότεροι - γιατί αυτό μας βολεύει. Εκτός αν θα είμαστε εμείς οι επόμενοι νεκροί και απλά θα την έχουμε πατήσει.  Πάντως αν δεν είμαστε εμείς οι νεκροί, σίγουρα θα είναι κάποιοι άλλοι. Πάντως θα είναι.

Πριν αναζητήσουμε τη σωτηρία σε λάθος δρόμους..

Ζούμε σε μια εποχή, στην οποία η κοινωνία των Αχαρνών

αλλάζει με γρήγορα βήματα. Δεν είμαι σε θέση να πω αν αλλάζει προς το χειρότερο, είμαι βέβαιος όμως ότι αλλάζει

προς …το φτωχότερο! Αυτή η μετάλλαξη, σε μια τόσο ιδιαίτερη κοινωνία, αποτελεί βραδυφλεγή βόμβα με τις επιπτώσεις της έκρηξης, έτοιμες να φανούν στα αμέσως επόμενα χρόνια.

Θα ξεκινήσουμε άραγε - για άλλη μια φορά -

να αναζητούμε έναν νέο σωτήρα; Θα οργανώσουμε

άλλη μια μάχη χωρίς αποτέλεσμα; Θα αλλάξουμε

σκέψη ή θα προσπαθήσουμε να εξελίξουμε την παλιά;

Στο τέλος κάθε χρονιάς, συνηθίζεται ένας απολογισµός. Αξιοποιώ αυτή τη χρονική στιγµή, για να µοιραστώ κάποιες σκέψεις που καθηµερινά, γίνονται πιο έντονες. Αφορούν το αύριο του τόπου µας. Αλλά ας ξεκινήσω από το παρόν.

Τα τελευταία 2,5 χρόνια, έχει συντελεστεί µια δραµατική αλλαγή στη νοοτροπία διοίκησης. Ουσιαστικά, καταργήθηκε η έννοια “συνεννόηση” και συλλογικά όργανα όπως το Δηµοτικό Συµβούλιο και στη θέση τους εισήχθη η λογική του «ενός ανδρός αρχή». Η παρούσα διοίκηση - δυστυχώς - δεν αντιλήφθηκε το ρόλο που της ανέθεσε ο Αχαρναϊκός λαός σε µια τόσο κρίσιµη χρονική περίοδο. Ακολούθησε ένα µοντέλο αντίληψης που έχει τελειώσει εδώ και καιρό και εξάντλησε τις δυνάµεις της σε υπόγειες διαδροµές, µοναχικούς σχεδιασµούς και στην αντιµετώπιση φανταστικών «εχθρών».

Δίκαια βέβαια, θα ρωτήσει κάποιος: «…πόση σηµασία έχουν όλα αυτά στο επίπεδο ζωής του δηµότη»;  «…εµείς που ζούµε σε αυτή την πόλη τι θα ωφεληθούµε; Τι θα αλλάξει αν συνεδριάζει το ΔΣ;» Την ίδια περίοδο, στην πραγµατική ζωή της πόλης, έχει - ήδη - ξεκινήσει µια περίοδος έντονων και αφανών διεργασιών που αφορούν στην ίδια την κοινωνία.  Η φτωχοποίηση, οδηγεί στην πλήρη αποµόνωση ολόκληρων κοινωνικών οµάδων. Σε απόλυτη έξαρση, είναι τα  εµφανή και αφανή γκέτο που δρουν διαλυτικά στον κοινωνικό ιστό των Αχαρνών. Τα υγιή κύτταρα, όπως η οικογένεια, οι µικροεπιχειρηµατίες, οι συλλογικοί φορείς  βρίσκονται σε εξαιρετικά δύσκολη θέση και λόγω της οικονοµικής κρίσης δυσκολεύονται να αντισταθούν ουσιαστικά.

Γίνεται αντιληπτό ότι θέτω δυο ζητήµατα:  τον πρωτοφανή τρόπο άσκησης µονοπρόσωπης διοίκησης τα τελευταία 2,5 χρόνια χωρίς σχέδιο και τις πληγές που µεγαλώνουν στην πόλη, λόγω της οικονοµικής κρίσης και έχουν χαρακτήρα κοινωνικής αποσύνθεσης.

Σε αυτή την χρονική περίοδο, ο «µεγάλος ασθενής», η πόλη µας, έχει άµεση ανάγκη από µια αποτελεσµατική στρατηγική αντιµετώπισης της αυξανόµενης κοινωνικής κρίσης, που προβλέπω ότι θα γίνει αβάστακτα έντονη στα επόµενα χρόνια. Η φράση ανώτατου αξιωµατικού της Αστυνοµίας, ακούγεται στα αυτιά µου καθηµερινά: «…σε 5 -10 χρόνια αν συνεχιστεί η σηµερινή πορεία στο Μενίδι δεν θα µπορείς να κυκλοφορείς»!

Με την έλευση της νέας χρονιάς, αντί ευχών, θα ήθελα να δω µόνο κάτι αληθινό, που να προοιωνίζει αλλαγή. Οφείλουµε να αντιληφθούµε ότι δεν πρόκειται να βιώσουµε στο πετσί µας άµεσα την απαλλαγή από τα µεγάλα προβλήµατα, γιατί δεν υπάρχουν µαγικές λύσεις. Η µόνη επιλογή την οποία υπηρετώ συνειδητά, είναι να συµφωνήσουµε, ποια είναι τα 4-5 βασικά προβλήµατα του τόπου και να προωθήσουµε λύσεις στα επόµενα χρόνια σε ορίζοντα ίσως και δεκαετίας.  Όλα δεν λύνονται από έναν. Γι’α τούτο σε αυτή τη συµφωνία απαραίτητη προϋπόθεση είναι η κοινωνία να είναι παρούσα και ενεργή.

Αν είναι η ανεργία… Υπάρχουν λύσεις σε τοπικό επίπεδο! Αν είναι τα όµβρια… Να εστιαστούν όλες οι ενέργειες (πολιτικές και τεχνικές) στην τελική λύση. Αν είναι η παραβατικότητα και τα γκέτο… Να προωθηθούν οι λύσεις που θα αποτρέπουν το έγκληµα θα εντάσσουν κοινωνικά τις µειονότητες, ώστε να σταµατήσει  η διαρκής υποβάθµιση και η έξαρση της παραβατικότητας. Μήπως από την άλλη είναι σηµαντικό πρόβληµα το ελλιπές συγκοινωνιακό δίκτυο, η αναξιοποίητη δηµοτική περιουσία, η απαξίωση του Ολυµπιακού Χωριού κ.α.;

Αν γίνει αποδεκτό το πλαίσιο των βασικών προβληµάτων και οι επιθυµητές λύσεις, τότε µε άξονα τη συνένωση πολιτικών δυνάµεων και κοινωνίας, µπορούµε να ελπίζουµε σε ένα µέλλον, περισσότερο αισιόδοξο, χωρίς να αναλώνουµε άσκοπα πόρους και δυνάµεις.

Κρίνω ότι µόνο αυτή η προοπτική πολιτικής υπάρχει ως λύση για τον τόπο µας και αποτελεί µονόδροµο! Αυτήν την πολιτική υπηρετώ και αισιοδοξώ γιατί ξέρω καλά, ότι σε αυτόν τον δρόµο, δεν είµαι µόνος.