Το επικίνδυνο χειροκρότημα στα αυτονόητα

 

Μιλάω με πολύ κόσμο, καθημερινά. Και είναι πολλές οι στιγμές στις οποίες αναρωτιέμαι αν στους κατοίκους των Αχαρνών έχει βαθιά ριζωθεί μέσα τους η πεποίθηση ότι είναι πολίτες δεύτερης ή ακόμα κατώτερης κατηγορίας. Είναι μια σκέψη που αν ισχύει θα πρέπει να φοβίζει, γιατί σημαίνει ότι έχουμε χάσει την ελπίδα να περιμένουμε και να διεκδικούμε όλα όσα δικαιούμαστε και όσα μας αξίζουν.

Διάφορα γεγονότα των τελευταίων 20-25 χρόνων οδηγούν τους συμπολίτες μας στο συμπέρασμα ότι αυτά τα χρόνια στο Δήμο Αχαρνών ήταν χρόνια ουσιαστικής απραξίας, σκανδάλων, διαφθοράς, βολέματος ημετέρων, μηδαμινών έργων, χαμένων ευκαιριών, εκτόξευσης της εγκληματικότητας. Ακόμα κι αν με αυτό τον αφορισμό αδικούνται όσες καλές προσπάθειες ενδεχομένως έγιναν από όλες τις διοικήσεις,  οι κάτοικοι αυτής της πόλης συνήθισαν την κατάσταση της απαξίωσης.

Όλοι ανεξαιρέτως λοιπόν μέσα στη γενική απογοήτευση αναζητούν το καλύτερο. Αλλά ποιό είναι αυτό το καλύτερο τελικά; Θα το αφήσουμε έτσι απροσδιόριστο; 'H θα το κάνουμε σαφές ώστε η κάθε διοίκηση να μην θεωρεί ότι είμαστε πολίτες με χαμηλές προσδοκίες, παρέχοντας υπηρεσίες και υποδομές που είναι καθρεφτάκια για ιθαγενείς;  

Αυτά συμβαίνουν όμως όταν επικροτούμε τα αυτονότητα που υλοποιεί η κάθε διοίκηση, φυσικά και η παρούσα. Μαζεύονται τα σκουπίδια, λέμε μπράβο. Αν τα πληρώνουμε δύο φορές πάνω το προσπερνάμε. Έκλεισε μια λακκούβα ή άλλαξε μια λάμπα γρήγορα λέμε μπράβο. Αλλά αν έχουμε ακόμα λάμπες συμβατικές και όχι led το προσπερνάμε. Έγινε μια υποτυπώδης παιδική χαρά λέμε μπράβο. Στρώνουμε άσφαλτο σε ένα δρόμο που δεν έχει αγωγούς ομβρίων, ούτε πεζοδρόμια, ούτε επαρκή φωτισμό και λέμε πάλι μπράβο.

Την ίδια ώρα στους δήμους πρότυπα, όπως είναι η Θέρμη, η Καλαμαριά, η Πάτρα, η Αργυρούπολη, η Γλυφάδα, η Καλαμάτα, τα Τρίκαλα, η Κατερίνη, τα Βριλήσσια, το Ίλιον οι ίδιες δημοτικές αρχές με μπροστάρηδες τους Δημάρχους διεκδικούν την ουσιαστική πρόοδο και καταφέρνουν κοσμογονικές αλλαγές. Φέρνουν μεγάλα έργα στους τόπους τους που αλλάζουν την καθημερινότητα ουσιαστικά και αφήνουν παρακαταθήκη για τις επόμενες γενιές.  Μεγάλα πάρκα, πεζόδρομοι, χώροι στάθμευσης, κέντρα πολιτισμού, κολυμβητήρια και πολλά ακόμα σε δήμους που στην πραγματικότητα έχουν πολύ μικρότερες δυνατότητες από τον Δήμο Αχαρνών.

Έχω μια βάσιμη υποψία όμως. Η αδυναμία σχεδιασμού και υλοποίησης μεγάλων στόχων και παρεμβάσεων από τις δημοτικές αρχές του τόπου μας δεν συμβαίνει μόνο εξαιτίας της ανικανότητας ή των περιορισμένων δυνατοτήτων των διοικούντων.

Κυρίως πιστεύουν ότι ο κόσμος των Αχαρνών τέτοια θέλει και είναι ευχαριστημένος με τα λίγα.

Η δική μου προτροπή προς τους συνδημότες μας είναι να απαιτείτε πολλά. Ζητήστε όλα σας αξίζουν από όλους εμάς που διεκδικούμε να καθορίσουμε το μέλλον της πόλης. 

Μην μας κάνετε το χατίρι να είστε χειροκροτητές στα ελάχιστα που έχουν κερδηθεί ή υλοποιηθεί έως σήμερα. Γιατί την ίδια ώρα χάνονται πολλά και μεγάλα που τα αφήσαμε στην τύχη τους ή αδιαφορήσαμε.

 Οι κάτοικοι του πολύπαθου Δήμου Αχαρνών αξίζουμε πολλά περισσότερα και μαζί θα τα διεκδικήσουμε μεθοδικά και αποτελεσματικά.