Κάθε απόγευμα γυρνώντας από τη δουλειά, δεν ανοίγω την πόρτα την πολυκατοικίας με τα κλειδιά μου. Χτυπάω το κουδούνι. Είναι η στιγμή, που αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση για την καθημερινή μεγάλη συνάντηση με τον Κωνσταντίνο το γιο μου (και με σένα βρε Ελένη… μη γκρινιάζεις αγάπη μου).
Ο Κωνσταντίνος, ακούγοντας το κουδούνι, ζητάει από τη μαμά του να ανοίξει την πόρτα του διαμερίσματος. Φτάνει στην ανοιχτή πόρτα λοιπόν και αρχίζει να φωνάζει επαναλαμβανόμενα και δυνατά… «μπαμπααααααα…» «μπαμπααααααα…» με αντίλαλο που φτάνει ως τον 5ο όροφο. Είναι η στιγμή που νοιώθω την απόλυτη ευτυχία και ολοκλήρωση!
Φωνάζει τόσο δυνατά που εκείνη την ώρα στα υπόλοιπα διαμερίσματα μάλλον θα μουρμουρίζουν.. «α ήρθε κι ο Αναγνωστόπουλος».
Το τελευταίο διάστημα όμως, ενόψει εκλογών, μπαίνοντας στο σπίτι η Ελένη έχει βρει ένα τροπάριο να μου ψέλνει (ξέρει ότι μου αρέσει η βυζαντινή μουσική):
"Ορίστε άκου το παιδί, που πας να μπλέξεις πάλι με τις εκλογές..." και αμέσως μετά "Και τι όφελος είχες όλα αυτά τα χρόνια;" συνεχίζει με το "Το παιδί σου πότε θα το βλέπεις;" και δεν αργεί και το επόμενο.. "Εμένα ποιος θα με βοηθάει; Εσύ θα σώσεις την πόλη";
Μέτρησες πόσες είναι οι ερωτήσεις; … και αυτές είναι μόνο το 1/10 από αυτές που καλούμαι να απαντήσω στο ερώτημα "γιατί ξανακατεβαίνω στις εκλογές".
Γιατί μεταξύ μας, δεν χρειάζεται να μου τις κάνει κάποιος άλλος αυτές τις ερωτήσεις. Τις έχω κάνει ήδη εγώ πολλές φορές στον εαυτό μου. Τώρα μάλιστα, που οι υποχρεώσεις μου, έχουν γίνει πολύ περισσότερες και πιεστικότερες, οι απαντήσεις στον εαυτό μου οφείλουν να είναι ακόμα πιο πειστικές.
Και έστω ότι βρίσκω αυτές τις απαντήσεις. Αμέσως, έρχεται ένα νέο κύμα αντιδράσεων, από τον κόσμο με τον οποίον συνομιλώ καθημερινά.. «όλοι ίδιοι είναι», «όσοι δεν έχουν δουλειά να κάνουν, ασχολούνται με αυτά», «και τόσα χρόνια που ψήφιζα τι κατάλαβα» και τόσα άλλα.
Οκ… οκ.. ας πουμε ότι όλοι έχουν δίκιο, με βάση την οπτική τους. Κι ας πούμε, ότι ζητώ τη συγγνώμη που μου αναλογεί (πλέον δεν μπορώ να υποστηρίζω ότι προέρχομαι απο παρθενογέννεση). Γιατί μεταξύ μας, ο κόσμος και ειδικά οι νέοι δεν έχουν άδικο να δηλώνουν απογοητευμένοι.
Η στάση άρνησης και αποχής από τις εκλογές όμως, ποιον και σε τι ωφελεί; Στα ήδη δηλωμένα ψηφοδέλτια που διεκδικούν τον Δήμο Αχαρνών, δεν μπορεί να μην υπάρχουν παρουσίες που εκφράζουν την ελπίδα, την αυριανή καλύτερη ημέρα. Μια τέτοια άποψη θα ήταν εξόχως μηδενιστική.
Πιστεύω ακράδαντα, ότι ο μόνος δρόμος να προοδεύουν οι κοινωνίες, είναι μέσω των πολιτών που ξεφεύγουν από τα στενά όρια του σπιτιού τους και την ατομιστική λογική και επιλέγουν την με οποιονδήποτε τρόπο δημιουργική συμμετοχή στα κοινά. Είναι απείρως πιο ωραίο, να ζω όμορφες στιγμές με το παιδί μου, αλλά εξίσου αναγκαίο να κάνω ό,τι μπορώ, ώστε για το δικό μου παιδί και για τα υπόλοιπα παιδιά να συμβάλλω να δημιουργήσουμε ένα καλύτερο αύριο.
Κι αν κάποιος, για πολλούς και δικαιολογημένους λόγους, δεν μπορεί να συμμετέχει ενεργά στα κοινά, του δίνεται η ευκαιρία μια φορά στα 4 χρόνια να δείξει την τεράστια δύναμή του με την ψήφο του.
Αν και ένας που σκεφτόταν να μην πάει να ψηφίσει, άλλαξε γνώμη, τότε το κέρδος για τη κοινωνία είναι τεράστιο!