Η ελεημοσύνη ως πολιτική
Έχω πλέον πειστεί. Ο Δήμος Αχαρνών λειτουργεί σαν ζητιάνος. Όποτε πιέζει η επικαιρότητα, εξαιτίας δυσμενών γεγονότων, απλώνει το χέρι και περιμένει την ελεημοσύνη από "κάποιους περαστικούς και συνήθως αδιάφορους". Από την Περιφέρεια, από το Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, από το Καζίνο, από το Υπουργείο Εσωτερικών.
Το χειρότερο είναι ότι το μήνυμα της διαρκούς ελεημοσύνης, έχει περάσει και στους δημότες ως τρόπος λύσης στα προβλήματα! Ακούω πάρα πολύ συχνά σε συζητήσεις να μου λένε «Να διεκδικήσουμε, να φύγει η εγκληματικότητα, να μη φύγει το καζίνο, να μας δώσουν το κολυμβητήριο, να .. να … να..»
Οι άλλοι φταίνε..
Ε και; Είναι όλοι οι άλλοι διατεθειμένοι να ακούσουν; Είναι σαν να απαιτεί ο ζητιάνος της πλατείας να του δίνεις χρήματα, κάθε μέρα που περνάς από μπροστά του. Αυτή η απαίτηση γίνεται εξοργιστική, αν υπάρχει η υποψία ότι ο συγκεκριμένος ζητιάνος θα μπορούσε ενδεχομένως να βρει μια κανονική δουλειά, για να βγάζει τα προς το ζην.
Ο Δήμος Αχαρνών, είναι πλέον συνώνυμος μόνο προβληματικών καταστάσεων. Με το γνωστό "μαγικό ραβδάκι", προεκλογικά όλα τα προβλήματα έχουν τη λύση τους, αλλά με το ίδιο μαγικό ραβδάκι αυτή η λύση μετατίθεται για μετά τις εκλογές. Κι όταν έρχεται η ώρα της πραγματικής διοίκησης, φταίνε πάντα οι άλλοι, που δεν μας δίνουν αυτά που μας οφείλει η ιστορία με την συνοδεία πολλών ακόμα αστείων επιχειρημάτων.
Όμως οι υποσχέσεις, δεν είναι το κεντρικό μου ζήτημα σε αυτό το άρθρο. Γιατί οι υποσχέσεις χρειάζονται, ως μέσο πολιτικής έκφρασης. Εξάλλου, για όλα - σχεδόν - τα προβλήματα, υπάρχουν λύσεις. Άλλες είναι άμεσες και άλλες έρχονται σε βάθος χρόνου. Αυτό που λείπει είναι κάτι πολύ πιο βασικό. Είναι ότι στον Δήμο Αχαρνών, με ευθύνη πολιτική (της διοίκησης), δεν αναλαμβάνονται οι υποχρεώσεις που μας αναλογούν. Δεν έχουμε προγραμματισμό. Δεν είμαστε νοικοκύρηδες. Ούτε σχεδιάζουμε σε βάθος χρόνου. Ούτε επίσης εκμεταλλευόμαστε τα εργαλεία που έχουμε στα χέρια μας και μας προσφέρουν άλλοι θεσμοί. Έτσι, φτάνουμε στο εύκολο συμπέρασμα ότι για όλα φταίνε «οι άλλοι».
Αυτά έχει δείξει η ζωή
Έχω πλέον πειστεί.. ο Δήμος Αχαρνών δεν μπορεί να πορεύεται με "πολιτική ελεημοσύνης", όπως έγινε σε εξοργιστικό βαθμό τα τελευταία χρόνια. Οι Δήμοι που τους θεωρούμε πρότυπα, δεν έφτασαν ποτέ στο βαθύ και ακραίο σημείο που βρισκόμαστε εμείς σήμερα, γιατί ακολούθησαν τις δύο πιο κεντρικές αρχές για την επιτυχία: Προγραμματισμό και Στόχευση. Αυτές τις αρχές υπηρετούσαν πιστά, σε βάθος χρόνου, με αποτέλεσμα να μετατραπούν σε δυνατούς οργανισμούς.
Τότε μόνο, καταφέρνει η διοίκηση να δημιουργήσει ένα Δήμο δυνατό (έχοντας κάνει συμμέτοχους του δημότες και στους κεντρικούς στόχους αλλά και στον προγραμματισμό). Και τότε ΝΑΙ! Μπορείς να διεκδικείς πολλά επιπλέον, ακόμα κι αν δεν τα δικαιούσαι. Γιατί η ζωή το δείχνει ξεκάθαρα: οι διεκδικήσεις και οι κινητοποιήσεις είναι για αυτούς που είναι ήδη δυνατοί. Εμείς είμαστε ακόμα αδύναμοι, παθητικοί ζητιάνοι.